ความหวังกับความเป็นจริง

ทะเลสาบสีแดง โบลิเวีย

แผนการท่องเที่ยวสุดอลังของผมคือการเดินทางครอบคลุมเก้าประเทศในระยะเวลาสิบสัปดาห์ เป็นการมองโลกในแง่ดีเกินไปกระมัง และตารางเดินทางก็แทบจะไม่มีวันหยุดพักเลย ตั๋วเครื่องบินของผมจะบินจากโบโกตาก่อนจะต่อไฟลท์ไปที่คารากัส ผมอยากจะดูสถานที่ที่ กูซตาโว ดูดาเมล ได้จัดคอนเสิร์ตซิมโฟนีมาเลอร์ หมายเลข 8 ซึ่งเป็นชิ้นดนตรีที่ผมชอบมากอีกชิ้นหนึ่ง ผมเตรียมที่จะพักสองคืนในคารากัส ในขณะเดียวกันก็ให้เพื่อนของผมช่วยหาข้อมูลการเดินทางจากคารากัสไปน้ำตกแองเจิลฟอล น้ำตกที่สูงที่สุดในโลกจากข้อมูลในวิกิพิเดีย ซึ่งสูงประมาณ 807 เมตร มันจะต้องเป็นการผจญภัยที่สนุกอย่างแน่นอน หนึ่งในไฮไลท์ของทริปนี้ทีเดียว พร้อมไปกับการบินด้วยเครื่องบินใบพัด ต่อด้วยล่องเรือเต็มวันอีกหนึ่งวัน ตั้งแค้มป์อีกหนึ่งคืน และปิดท้ายด้วยการปีนเขา เพื่อที่จะชื่นชมวิวที่งดงามเกินบรรยายของน้ำตกแห่งนี้ และที่ดีที่สุดคือ ทุกอย่างในเวเนซูเอลาช่างแสนถูก ค่าแลกเปลี่ยนพันโบลิวาร์แค่ประมาณหนึ่งดอลลาร์สหรัฐเท่านั้น แถมค่าน้ำมันแค่เพียงสองเซนต์ต่อลิต

เมื่อมีประตูปิดที่ไหนสักแห่ง

แต่แล้วสองอาทิตย์ก่อนจะออกเดินทาง ผมได้รับอีเมลว่า “เคน ฉันต้องขอยกเลิกการจองห้องพักของคุณ ฉันจะทนแล้วกับความบ้าบอของประเทศนี้ ฉันไปดีกว่าไม่เอาด้วยละ โชคดีนะกับการเดินทาง”

ดูเหมือนการเดินทางของผมจะไม่ราบรื่นเสียแล้ว ผมเลยต้องรีบหาทางเลือกอื่นก่อน ในเมื่อแผนการเดินทางที่ผมคิดกลับกลายเป็นฝันสลาย แต่แล้วผมก็ได้รับอีเมลจากเพื่อนอีกคนเพียงแค่ไม่กี่วันก่อนที่จะออกเดินทาง

“โง่รึไง ไม่มีทางที่คุณควรจะบินไปยังคารากัสและลงเครื่องตอนตีหนึ่ง ช่วงกลางวันก็แย่พออยู่แล้ว จะมาลงเครื่องตอนตีหนึ่งนี่อยากถูกจี้รึไง ขนาดผมเองซึ่งเป็นคนเวเนซูเอลา ผมยังไม่อยากจะเฉียดไปใกล้สนามบินในช่วงค่ำเลย ไม่ต้องพูดถึงชาวต่างชาติที่ไม่เข้าใจภาษาสเปนสักคำ แล้วนี่ยังจะเดินทางจากสนามบินเข้าเมืองมาอีก จะทำจริงรึนี่”

ด้วยการต่อต้านขนาดนั้น ใครจะไปกล้าเถียงคนพื้นที่ ผมต้องจูบลาการบินไปคารากัส แต่ผมก็บอกกับพวกเขาว่าผมจะเดินทางทางบกแทน ผมสามารถจินตนาการได้เลยว่าจะมีกี่คนที่ยกมือเลิกคัดค้านเมื่อผมบอกเช่นนั้น พวกเขาได้พยายามเต็มที่แล้วที่จะไม่ให้ผมไปคารากัส ซึ่งผมก็ยอมฟังแล้ว แต่ถ้าผมจะเพิกเฉยคำเตือนเรื่องไปเที่ยวเวเนซูเอลานี่ มันก็ต้องเป็นความรับผิดชอบของผมเองละ ผมดื้อ ไม่ก็คงโง่ แล้วแต่จะคิด

ย่อมจะมีอีกที่เปิดขึ้น…มันขึ้นอยู่กับการมีเพื่อน

ถุงนอนและแผ่นรองหมอนเสื้อผ้าเล็ก ๆ น้อย ๆ การปฐมพยาบาลเบื้องต้นอุปกรณ์เครื่องใช้บางอย่าง

สามวันสุดท้ายก่อนที่ผมจะเดินทาง ผมต้องปรับแผนทั้งใหม่หมด ผมได้ที่พักในโบโกตา และซานจิล ครึ่งทางระหว่างโบโกตาและคูคูตา หลังจากนั้นก็จะเดินทางข้ามชายแดนจากคูคูตาไปยังเวเนซูเอลา ผมจัดกระเป๋าทั้งหมดสองใบ ใช่ สองใบ เพราะผมสุดเทพในการจัดกระเป๋าและสัมภาระ ผมสามารถอัดทุกอย่างที่จำเป็นเข้าไปในเป้ของผม ส่วนที่เหลือก็แค่ย้ายไปอยู่ในกระเป๋าเดินทาง ผมทะยานขึ้นฟ้าที่โทรอนโต หกชั่วโมงหลังจากนั้น เครื่องลงที่โบโกตา โดยไม่ต้องกังวลกับการบินไปคารากัสแล้วต้องมึนกับสภาพอากาศและโรคจากการขึ้นที่สูงอีกต่อไป (เลือกลิงค์: โรคจากการขึ้นที่สูง) โชคดีที่เพื่อนมารับผมที่สนามบินและช่วยหารถโดยสารเข้าเมืองไปยังที่พักที่ผมจองไว้ ผมรู้สึกทราบซึ้งอย่างยิ่งต่อเพื่อนผมคนนี้ รวมถึงเพื่อนๆอีกหลายคนที่ผมมีโอกาสทำความรู้จักและได้พบระหว่างการเดินทางในทริปนี้ ผมได้รับประสบการณ์ที่แสนวิเศษตลอดการเดินทางท่องเที่ยวในทวีปอเมริกาใต้ พวกคุณรู้ดีว่าผมหมายถึงใครบ้าง

ขอบคุณมากจริงๆครับ

กระเป๋าเป้ขนาดเล็ก: กล้อง, ร่ม, สมุดบันทึก, หนังสือ, เพลงและน้ำดื่ม 2 ขวด

ใบใหญ่แปลงเป็นกระเป๋าเป้สะพายหลังหรือกระเป๋าเดินทางซ่อนสายรัดได้

กระเป๋าเป้สะพายหลังขนาดใหญ่ – พกพาสะดวกสบาย 15 กก. พร้อมสายรัดปรับได้