กาลครั้งหนึ่ง…

15 นาทีแห่งความมีชื่อเสียง – ครั้งที่สอง

เสียงหัวเราะของผู้ชมในห้องส่งดังลั่นสั่นประสาท และผมก็งุนงงยิ่งนักกับเหล่าคำถามที่โถมกระหน่ำเข้ามาและการตอบคำถามที่เร็วยิ่งกว่าของผู้ร่วมแข่งขันคนอื่น ตอบตามตรงผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังทำอะไรอยู่ แต่ก็นะ ยังอุตส่าห์ได้มาหนึ่งหรือสองแต้ม แสงไฟส่องกระทบจนร้อน และผมก็พุ่งสมาธิไปที่การพยายามตอบคำถามง่ายๆ ผมจำอะไรไม่ได้มากนัก นอกจากว่าเราถ่ายทำกันประมาณสามตอนของเกมโชว์ (และใช่ เราถ่ายทำกันทั้งวัน) สำหรับผมถ้าจะให้เล่ารายละเอียดทั้งหมดคงต้องกลับไปเปิดเทปวีดีโอที่ผมอัดไว้ ผมเปิดดูคร่าวๆเมื่ออาทิตย์ก่อนว่าผมพอจะจำรายละเอียดเล็กๆน้อยอะไรได้บ้าง แต่ก็แค่เป็นตัวอย่าง คุณไม่สามารถหาตอนที่ออกอากาศได้จากออนไลน์หรอกเพราะมันผ่านมานานมากๆ แต่ถ้าคุณอยากจะดู อืม ผมเคยบอกเมื่อสองสามตอนก่อนหน้านี้ว่าอะไรที่คุณอาจต้องจ่ายเพื่อจะได้ชม มันคือผลผลิตจากทวีปอเมริกาใต้ เจ้าฝักหน้าตาประหลาด และเบลเยียมก็ได้ชื่อจากเจ้าสิ่งนี้…..

ผมบอกแล้วผมแสดงความโง่ของตัวเองออกมา คลิปวิดีโอน่าจะให้ไอเดียคุณได้ดี

ถึงแม้จะถ่ายทำอย่างยาวนาน แต่เราก็จัดแจงทุกอย่างได้เสร็จสิ้นสมบูรณ์ในที่สุด และน่าแปลกใจ ผมได้กลายเป็นหนึ่งในผู้เข้าแข่งขันรอบชิง ครูสอนภาษาไทยของผมน่าจะทำอะไรถูกสักอย่างตลอดสามปีที่ผ่านมาที่สอนพื้นฐานภาษาไทยให้ผม เพราะมันช่วยให้ผมสามารถคลำทางแยกคำแบบ ‘ช้าง’ และ ‘ช่าง’ และจนถึงสามารถแสดงท่าประกอบให้เพื่อนร่วมทีมเดาคำได้ แข่งจบได้ที่สองรองจากชาวอเมริกันที่อยู่เมืองไทยมานานสิบปีหรือกว่านั้นถือเป็นความพอใจอย่างยิ่งของผม และผมก็เดินออกมาพร้อมเงินรางวัลที่เกือบเทียบเท่ากับเงินเดือนสิบเดือนของผม ไม่เลวร้ายซะทีเดียว และพัดลมตั้งพื้นก็ดูจะเหมาะเจาะพอดีกับการย้ายเข้าอพาร์ทเม้นท์เล็กๆในกรุงเทพฯสองสามอาทิตย์หลังจากนั้น

ข่าวเพื่อโปรโมตเกมโชว์

ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย

สัญญางานของผมสิ้นสุดลง และผมก็ยังไม่ได้คำตอบจากงานที่เชียงใหม่ ที่บอกผมว่าต้องรอจนถึงปีใหม่ถึงแม้ว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นต์จะตกลงรับแล้ว ดังนั้นผมจึงย้ายเข้ากทม. และคิดว่าจะอยู่สักพักเพื่อหางานระยะสั้นๆ หรือไม่ก็แค่พักนิ่งๆสักสองสามเดือน ผมคิดว่าชื่อเสียงอันรุ่งโรจน์สิบห้านาทีของผมนั้นคงมอดไหม้ไปแล้ว และผมก็ผลักความคิดเกี่ยวกับวงการบันเทิงออกไปจากหัว มันคงแค่ฟลุค แค่งานครั้งเดียว บางสิ่งที่ไม่ควรไปยึดติดกับมัน และควรจะคิดถึงงานที่มีสติกว่านี้

แต่แล้วก็ได้รับสาย (ตอนนั้นยังไม่มีโทรศัพท์มือถือ มันยังอยู่ในยุคมืดที่แม้แต่โทรศัพท์ยังเป็นเรื่องใหญ่) รอบนี้ไม่ใช่จากเพื่อนของเพื่อนผมอีกที แต่จากบริษัทผู้ผลิตรายการที่ได้เบอร์ผมมาจากโปรดิวเซอร์ของรายการเกมโชว์นั้นอีกต่อหนึ่ง เกมโชว์ที่เพิ่งจะออนแอร์ไปเมื่อสองอาทิตย์ก่อน และผมก็เพิ่งจะลงตัวในกทม.

“คุณเคนครับ” บทสนทนาเริ่ม “ผมโทรมาจากบริษัทกันตนา เราเป็นผู้ผลิตละครซีรีส์ทางโทรทัศน์ และมีเรื่องหนึ่งในละครซีรีส์ที่เราผลิตซึ่งคุณอาจจะสนใจ” พวกเค้าลองโยนหินถามทางเผื่อผมปฏิเสธ ผมเนี่ยนะจะปฏิเสธ ผมกระซิบปรึกษาเพื่อนซึ่งใช้เวลาเพียงสามวินาที ผมต้องทำตัวให้ดูมีค่าและไม่แสดงความกระตือรือร้นมากจนเกินไป เพราะมันจะต้องกระทบราคาค่าตัว (ผมได้เรียนรู้ทริคก่อนที่จะได้มีโอกาสแม้แต่จะแตะเท้าเข้าวงการเสียอีก) ผมกระแอมในลำคอ อย่างกับว่ามันจะกระทบช่วงเวลาที่ว่างของผมและผมต้องขอใช้เวลาไตร่ตรองสักนิด เสียงจากสายเงียบไปชั่วขณะ ก่อนที่จะเล่ารายละเอียดเพิ่มเติมของบท ซึ่งตัวละครเป็นนักวิทยาศาสตร์สติเฟื่องที่ถูกขับออกนอกประเทศออสเตรเลีย เพราะเริ่มบ้าโฟกัสอยู่กับการประดิษฐ์เครื่องที่ทำให้มนุษย์ล่องหนได้ ย้ายมาเมืองไทยและจับพลัดจับผลูตกอยู่ท่ามกลางศึกชิงมรดกของตระกูลหนึ่ง และได้ช่วยนางเอกช่วงชิงสิทธิอันชอบธรรมของเธอกลับคืนมา พร้อมปลดปล่อยแม่ของเธอจากการถูกจองจำในคุกใต้ดิน

ผมไม่เคยสวมบทบาทนักวิทยาศาสตร์มาก่อน

อีกโอกาสหนึ่ง

อย่าปฏิเสธโอกาส

บทน่าสนใจ แต่ประโยคต่อไปต่างหากที่เรียกความสนใจจากผมได้อย่างจริงจัง

“เรายินดีจ่าย x,xxx บาทต่อตอน และคุณจะมีบททั้งหมด 22 ตอน” ผมคำนวนคร่าวๆในหัว เงินก้อนนั้นมันมากกว่ารายได้ต่อปีของผมถึงสองเท่า และผมจะได้รับมันภายในเวลาแค่หกเดือน ไม่เลวเลยนะ ผมสูดหายใจเข้าปอดอย่างลึก ทำให้ดูเหมือนว่าผมต้องคิดอย่างหนัก และเปล่งเสียงตอบรับอย่างนิ่งและหยิ่งทะนง

“ตกลงครับ ผมยินดีรับบทนี้” วางหูโทรศัพท์ลงและหายใจเต็มที่เป็นครั้งแรกตั้งแต่รับสายนั้น ผมยังไม่แน่ใจนักว่าเกิดอะไรขึ้น หรือย่างเท้าลงไปในอะไร แต่แล้วผมก็ตระหนักได้ว่าผมกำลังกระโจนเข้าสู่การผจญภัยที่วิเศษสุดในอนาคตข้างหน้า