ที่ไหนสักแห่งในอิสตันบูล: ศักดิ์สิทธิ์ แท่งทอง “ตามไปดู”

ต่อมเดินทางท่องโลกถูกกระตุ้น

ผมรักการเดินทางท่องเที่ยว และผมก็รักการขับรถตะลุยเที่ยวไปไกลๆเสมอ ชมวิวทิวทัศน์สองข้างทาง หยุดพักระหว่างเส้นทางเพื่อชื่นชมกับธรรมชาติ หรือแค่นั่งพักและมองผู้คนผ่านไปมา ช่วงจังหวะมหัศจรรย์ใจ เมื่อตกอยู่ท่ามกลางช่วงเย็นที่สงบเงียบ อาทิตย์ค่อยๆอัสดงละขอบฟ้า เหล่านกบินกลับรัง ความเดียวดายพร่่ำเพรียกเปล่งสำเนียงเสนาะ แคมป์กองไฟบนชายหาดของอ่าวจอร์เจียนในแคนาดา

ผมรู้ มันช่างไกลห่างจากเมืองไทยยิ่งนัก และเรื่องราวเหล่านั้นสมควรจะเหมาะกับเวลาอื่น แต่มันคือฉากที่เหมาะเจาะเข้ากันกับเรื่องราวการเดินทางอื่นๆ และรสชาติเข้มข้นที่เราไม่ได้คาดคิดว่าจะประสบเมื่อเราก้าวออกจากวิถีชีวิตที่จำเจในแต่ละวันเพื่อเปิดโลกทัศน์ในภูมิภาคอื่น เท่าที่ความโชคดีจะอำนวย (ผมรู้ จะมีความบังเอิญสักกี่ครั้งที่เราได้เผชิญในหนึ่งชีวิต ใช่มั้ย?) ผมได้มีโอกาสคุยกับเพื่อนของเพื่อนที่เอ่ยมาว่าช่องสถานีกำลังมองหาผู้ผลิตรายการคนใหม่สำหรับรายการท่องเที่ยวต่างประเทศ ผมโทรหาผู้ผลิตรายการคนนั้นและถูกเรียกตัวเข้าสัมภาษณ์ สรุปสั้นๆตลอดสองปีถัดมาผมได้ทำงานรายการทีวีที่ทุกอาทิตย์นำเสนอเรื่องราวสุดแปลกประหลาดพิลึกพิลั่นในเมืองไทยและจากทั่วโลก ภายใต้ชื่อรายการ “ตามไปดู” งานที่ผมรับผิดชอบน่ะรึ? ช่วยเตรียมการผลิตในต่างประเทศ มีการประชุมหลายเรื่องหลายรอบเกี่ยวกับประเทศที่ทางรายการต้องการไปถ่ายทำ และมักจะมีการนำเสนอว่าอยากให้ไปถ่ายทำที่ปารีส ลอนดอน นิวยอร์ก เมืองและประเทศต่างๆที่เคยทำกันมาแล้ว ดังนั้นผมจึงเริ่มผลักดันประเทศอื่นและภาคพื้นอื่นๆของโลก นั่นก็เพราะว่าแรงกระตุ้นต่อมเดินทางท่องโลกของผมไปยังจุดหมายปลายทางที่น่าตื่นตาต่างๆที่ผู้คนส่วนมากได้แต่ฝันถึง และแล้วในเช้าวันหนึ่งที่อากาศเย็นในเดือนกุมภาพันธ์ พวกเราได้ลงเครื่องที่สนามบินอันการาในตุรกี ข้อตกลงสัญญาใช้เวลาเตรียมงานกว่าสองเดือน เราเดินทางไปตุรกีโดยสายการบินตุรกีแอร์ไลน์ สนับสนุนการผลิตรายการโดยการท่องเที่ยวแห่งตุรกี

ตอนบทนำที่ไม่เกิด

อังการา ตุรกี – ทหารยินดีต้อนรับ

เครื่องลงจอด และพิธีกรของเรา คุณศักดิ์สิทธิ์ แท่งทอง กำลังเตรียมตัวพร้อมสำหรับการถ่ายทำฉากเปิดตัวบนพื้นที่จอดเครื่องบินของสนามบิน ขณะที่กำลังรอผู้โดยสารที่เหลือลงจากเครื่อง กองถ่ายทำลงบันไดมา และพบจุดที่เหมาะกับการถ่ายฉากแนะนำประเทศตุรกีโดยมีฉากหลังเป็นเครื่องบินของสายการบินตุรกี (ตามข้อตกลงสัญญากับทางสปอนเซอร์) ผู้โดยสารเดินไปยังอาคารผู้โดยสารขาเข้า และช่วงเวลาที่พิธีกรของรายการต้องเดินเข้าฉากมาหยุดตรงหน้ากล้องและเข้าสู่การแนะนำรายการก็มาถึง กล้องเดิน เสียงทดสอบเรียบร้อย พิธีกรเดินลงบันไดมาและเริ่มพูด ในทันใดนั้นเสียงเป่านกหวีดดังสนั่นพร้อมเสียงรองเท้าบูทวิ่งมาทางเรา หันไปมอง เห็นมีกองทหารติดอาวุธวิ่งมาหาเราและแสดงทีท่าให้พวกเราหยุดถ่ายทำโดยทันที เราพูดต่อไปได้อีกหน่อย แต่ก็สายเกินกว่าที่จะเริ่มช่วงต้นรายการอย่างที่ควรจะเป็น เราหยุดการถ่ายทำ รอคอยว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป ถูกห้อมล้อมด้วยทหาร พวกเราถูกพาไปยังตึกพักผู้โดยสาร แต่ไมใช่แผนกขาเข้าหรือฝ่ายตรวจคนเข้าเมือง แต่เราถูกแยกตัวออกในพื้นที่แยกต่างหาก เย็นเยือกและหนาวสั่น หลังจากที่เสมือนผ่านไปชั่วกัปกัลป์ มีใครบางคนที่มีอำนาจก็ออกมา หรืออย่างน้อยที่ผมจินตนาการ เพราะเหมือนฟรุ้ตสลัดบนหน้าอกซ้ายนั้นใหญ่ยักษ์ ผมถูกถามถึงจุดประสงค์ที่พวกเรามาตุรกี และผมพยายามอธิบายให้ทราบว่าพวกเราเป็นคณะถ่ายทำรายการจากประเทศไทยที่เดินทางถ้ายทำรายการเพื่อประชาสัมพันธ์การท่องเที่ยวตุรกีเพื่อไปออกฉายในประเทศไทย เขากระแอมและทำเสียงเหมือนเขาไม่เชื่อผม ก่อนที่ผมจะจัดการดึงจดหมายจากสายการบินที่มีคำอธิบายทุกอย่างอยู่ในนั้นพร้อม ผมถูกนำตัวออกจากห้องและนำไปยังสำนักงานของสายการบินตุรกีที่สนามบิน ที่นี่และกับการยืนยันว่าเราเดินทางมาเพื่อจุดประสงค์อันใด และมีแผนการทำอะไรในตุรกี ได้รับการยืนยันจากสำนักงานใหญ่ในเวลาไม่นานนักหลังจากนั้นว่าเป็นการถ่ายทำรายการที่ได้รับการสนับสนุนการถ่ายทำจากสายการบินเพื่อประชาสัมพันธ์ ผ่านไปชั่วโมงครึ่งก่อนที่ไกด์จากสำนักงานการท่องเที่ยวตุรกีจะปรากฏตัวในที่สุด ผมถูกนำตัวกลับไปยังทีมถ่ายทำที่รออยู่ ตามด้วยตัวแทนจากสายการบิน

ยินดีต้อนรับสู่ตุรกี – ทีมงานและพิธีกร

คางสั่นฟันกระทบและเสียงกระหึ่มเหมือนปืน

ต่างหน้าซีดคางสั่นฟันกระทบ ทีมถ่ายทำถูกพาตัวออกจากพื้นที่กักกันตัวที่หนาวยะเยือกมายังอีกส่วนของสนามบินและปล่อยให้รอ ผมอธิบายให้ทีมงานรับทราบว่าถูกนำตัวไปไหนในชั่วโมงที่ผ่านมา พวกเขารู้สึกผ่อนคลายและสบายใจขึ้นเมื่อรู้ว่ากำลังจะได้พบกับไกด์ที่ด้านนอก แล้วทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดี แม้กระนั้นก็ตามยังคงมียามยืนหน้านิ่งไร้การไหวติงข้าประตูอาวุธแนบกาย ผู้รักษาการณ์ความสงบที่รอสยบพวกเราอยู่ทุกการเคลื่อนไหว

ทันใดนั้น เสียงปังดังปืนรัว และผมก็แทบจะมุดขุดพื้น ยกสองแขนขึ้นบังศีรษะ จนเมื่อตระหนักว่าที่มาของเสียงคือสายพานกระเป๋าที่ซ่อนอยู่หลังฉากกั้น รวบรวมสติและลุกขึ้น มองไปที่สายพาน และนั่น… ทีละหนึ่ง กระเป๋าของพวกเรา สัญญาณจากยามให้พวกเราไปรับกระเป๋าสัมภาระ ผมสาบานว่าเขายิ้มเยาะเย้ยผมแน่ๆ เช็คสภาพความเรียบร้อยทั้งหมด พวกเราถูกนำตัวออกมาและไปยังห้องผู้โดยสารขาเข้า ยืนอยู่ตรงนั้น ไกด์ของเรายืนกอดอกพร้อมกับสีหน้าปนกันระหว่างความขบขันและเรียบเฉย ขณะที่นำพวกเราไปยืนรอรถ เขาหันมาถาม

“สติมีมั้ยตอนทะลึ่งดึงกล้องออกมาถ่ายทำในพื้นที่คุมเข้มของทหาร?”