โคลนเขม่าและแต่งกายด้วยชุดที่ทำให้เชื่อ – บทบาทแรกในภาพยนตร์

หลบระเบิดและกระสุน

เมื่อมาถึงภาพยนตร์ ผมไม่เคยทำมันอย่างจริงจัง มันดูจะหรูหรากว่า และแน่นอนว่าลงทุนสูงกว่าละครจอแก้ว บางครั้งหนังสั้นกว่าแต่เงินลงทุนก้อนใหญ่กว่า และนั่นผมหมายถึงละครโทรทัศน์สองตอนโดยทั่วไปค่าใช้จ่ายประมาณ 50,000 – 150,000 เหรียญฯ ในขณะที่ภาพยนตรฺ์ในความยาวเท่ากัน ใช้เงินทุนไม่ต่ำกว่าหนึ่งล้านเหรียญฯ ในขณะที่ หนังโฆษณาเพียง 30 วินาที ของสินค้าดังๆใช้จ่ายเงินถึงหนึ่งล้านหรือมากกว่า คิดดูแล้วกัน

ทหารในเครื่องแบบ

การเข้าสู่วงการหนังก้าวแรกของผมคือตัวประกอบในหนังสงครามเวียดนาม “Frankie’s House” นำแสดงโดย เควิน ดิลลัน (Kevin Dillon) ผมอายุ 28 และไม่รู้ความแตกต่างระหว่างปืน M16 และ M60 แต่ผมคิดว่าการวิ่งตะลุยทุ่งในชนบทภายใต้ชุดทหารน่าสนใจพอ ผมไม่รู้จักวงการนี้แต่ดันเจอผู้ช่วยผู้อำนวยการสร้างผู้ซึ่งผมได้พบอีกทีหลายปีจากนั้นตอนทำรายการตามไปดูและมีโอกาสได้ร่วมงานกันบ่อยครั้งในหลายปีที่ผ่านมา การแคสติ้งไม่ยากอะไร แค่ผมเหมือนทหารและอายุช่วงนั้นก็เหมาะสมกับบทพอดี จับผมแต่งตัว ทาหน้าด้วยถ่านและโคลนให้ลุคเหมือนทหาร มีการเทรนสั้นๆการใช้ปืนกล การสวมหมวก และการปรับบุคลิกให้เหมือนทหารหน่วยรบ เป็นครั้งแรกที่ผมได้จับปืนจริงๆ โดยปกติผมไม่ชอบปืนอยู่แล้ว และเมื่อมันอยู่ในมือ ผมตรวจสอบให้แน่ใจว่าไม่มีกระสุนบรรจุอยู่ คนอื่นที่ได้รับปืนเริ่มเล่นกันไปมาทันที เอาปืนชี้ไปซ้ายขวาจนกระทั่งเสียงตะโกนสั่งให้หยุดทำให้ทุกคนสงบลงได้ ผมเคยจับปืนมาก่อนในละครหลายเรื่องที่เล่น และแต่ละครั้งที่มีบทที่ใช้อาวุธก็มักจะมีไอ้โง่หน้าไหนสักคนที่ไม่รู้ว่าแม้แต่ปืนปลอมก็สามารถทำให้ตายหรือบาดเจ็บสาหัสได้ แรงปะทะของปืนและดินปืนที่ฝังอยู่ในแว่นตาของผมเป็นหลักฐาน มีอีกหลายเรื่องที่ผมจะเล่าเกี่ยวกับปืน

ความแตกต่างระหว่าง M16 และอะไร?

เล่นเป็นตัวประกอบ

พวกเรานั่งรอ และรอ สภาพไม่เลวร้ายนัก เราอยู่ในชนบทและมีต้นไม้เยอะให้นั่งรอใต้ร่มเงา อาหารดี และความเคลื่อนไหวรอบตัวมีอะไรให้พวกเรามองแก้เบื่อ มีการเรียกตัวอาสาสมัครและผมยกมือขึ้น ผมอยากจะทำอะไรบางอย่างมากไปกว่าการนอนราบเล็งปืนไปยังศัตรูสมมุติ ผมและอาสาฯอีกคนมีหน้าที่จุดไฟเผากระท่อมฟางของหมู่บ้านในฉากที่เรากำลังถ่ายทำ เราซ้อมกันหลายรอบ ให้แน่ใจว่ามุมกล้องถูกต้อง แสงพอดี และทุกคนรู้คิวของตน ในขณะเดียวกันที่เหลือในหน่วยลาดตระเวนได้รับการบอกจุดที่มีระเบิดฝังซ่อนไว้และจะระเบิดหลังจากที่พวกเราเดินผ่าน ซึ่งทหารหลายคนต้องทำเป็นบาดเจ็บหรือตาย ในขณะที่เหลือจะต้องช่วยแบกร่างทหารผู้บาดเจ็บไปยังจุดที่ปลอดภัย ทั้งฉากค่อนข้างมีรายละเอียดยุ่งยากที่ต้องจำ และใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งชั่วโมงเพื่อให้แน่ใจว่าทุกคนรู้ดีว่าจะต้องทำอะไร เมื่อไหร่ และที่ไหน

เผาหมู่บ้าน…

เผาหมู่บ้านและหมอบเพื่อความปลอดภัย

ฉากเริ่มถ่ายทำ ผู้กำกับตะโกน “แอคชั่น!” ทหารสองสามคนแรกเดินเข้าหมู่บ้าน สืบเสาะไปตามกระท่อมหาเบาะแสข้าศึก กล้องหันมาทางผมและคู่หู เราจุดไฟเผาหลังคา กลุ่มควันพวยพุ่ง เมื่อไฟเริ่มติดพวกเรากลับไปสมทบกับหน่วยลาดตระเวนและถอยทัพออกจากหมู่บ้าน หลังจากนั้นระเบิดเริ่มทำงาน และทุกอย่างที่พวกเราได้ทำไปตามสั่งได้กลายเป็นเพลิงพายุไฟโหมอย่างบ้าคลั่ง ไม่มีผู้ใดแม้แต่ใครสักคนในตัวประกอบที่เคยได้มีประสบการณ์ special effects เช่นนี้ และมีใครบางคนที่เดินสะดุดในจุดที่ไม่ควร ในขณะที่คนที่เหลือวิ่งเร็วไป ส่วนผมและคู่หูคลานหมอบไปตามทางตามบท ไม่รู้ว่าทำไปได้อย่างไร มีทหารหนึ่งคนที่ผมต้องแบกออกจากหมู่บ้านอย่างปลอดภัยนอนแผ่ราบอยู่บนพื้น ผมดึงเข็มขัดของเขาแล้วยกตัวขึ้นพาดบ่าในขณะที่อีกมือถือปืนกลของเขา วิ่งพุ่งตัวผ่านพวยควันจากการระเบิดก่อนหน้า ในหัวคิดแต่ทางที่เห็นก่อนหน้าเพื่อจะได้แน่ใจว่าไม่วิ่งเหยียบกับระเบิดที่ฝ่าย special effectsเตรียมจุดระเบิด ผมตระหนกไหมน่ะหรือ ไม่เลย แต่กลับได้มีความเคารพยิ่งขึ้นทึ่งกับspecial effects และยิ่งกว่ากับเหล่าหญิงชายในเครื่องแบบตัวจริงที่ปกป้องพวกเราและอิสรภาพ พวกเราเล่นบททหาร แสดงไปตามบทภายใต้สภาพที่เต็มไปด้วยละอองฝุ่นควันและเศษผงจากระเบิดปลอมในโลกมายา ในทางตรงข้ามที่พวกเขาต้องเผชิญหน้ากับอันตรายในสถานการณ์จริงในขณะที่ปฏิบัติหน้าที่