เอฟเฟ็กต์ 6 หรือ 7 จุดติดกับร่างกาย – กระสุนจากปืน
คนเลวกำลังจะตาย …
ผมถูกทิ่มแทง ยิงจนพรุน ไหนคอจะถูกบีบ ถูกดึงแขวน เหยียบย่ำกระหน่ำซ้ำจนสิ้นใจ ท่ามกลางการถูกกระทำอันเหี้ยมโหดเหล่านั้น แม้แต่แมวเกิดซ้ำเก้าชีวิตก็ยังสำรองไม่พอ และแต่ละครั้งที่มีการกระทำอันร้ายกาจใหม่ๆกับตัวร้ายเข้ามาในความคิด ผมก็เริ่มสำรวจความเป็นไปได้ของอันตรายและความเสียหายที่สามารถเกิดขึ้นจริง และบ่อยครั้งพอที่ผมพบว่ามีความเป็นไปได้อย่างหนักที่ความผิดพลาดสามารถจะเกิดขึ้นได้ – ผมไม่ยอมถูกมัด หรือเอาเขือกมาพันรอบคอผมเป็นแน่ ผมฟกช้ำจากเทคนิคพิเศษมาหลายครั้ง และเข่าและแขนของผมไม่อาจทนได้อีกต่อไปเมื่อถามวิธีฝึกล้มหรือกระโดดจากพวกเขา ผมเริ่มเล่นบทบู๊ด้วยตัวเอง และถึงแม้มันจะไม่ได้มีบทบาทอะไรมากนักกับบทที่ผมได้รับ แต่มันก็มากพอที่บางช่วงผมแทบหายใจไม่ทัน และหวังว่าทุกอย่างจะเป็นไปได้ด้วยดี ผมหัวเราะในบางครั้งที่เห็นดาราฮอลลีวู้ดใหญ่ๆนั่งอย่างชิลล์ในขณะที่ตัวแสดงแทนกำลังเตะและล้มแทนพวกเขา ผมรู้ เป็นเพราะความต้องการของ บริษัท ประกันภัยที่ไม่อนุญาตให้นักแสดงทำ stunts ของตัวเอง แต่เอาจริงๆเหอะ การตกจากเก้าอี้ลงสู่เบาะรองรับนุ่มๆต้องใช้ตัวแสดงแทนกันด้วยรึ เผื่อคุณยังไม่รู้ ฉากบู๊ส่วนใหญ่ที่คุณได้ดู (พวกเล่นกับมีด กังฟูสู้กัน เตะต่อยเทือกนั้น) มันไม่ใช่นักแสดงของคุณหรอกที่เล่นจริง มันคือใครสักคนที่สวมชุดแบบเดียวกันสวมบทบาทนั้นแทน – เสียใจด้วยนะ แต่ก็นั่นแหละความจริงของโลกมายา
อีกวิธีหนึ่งของการสร้างความเสียหาย – แผลที่ศีรษะจากกระบอง
ความโง่เขลาสาเหตุสำคัญของความล้มเหลว SFX
บ่อยครั้งเทคนิคพิเศษเปลี่ยนภาพยนต์ธรรมดาๆให้กลายเป็นหนังที่ทำเงินได้อย่างถล่มทลาย ฉากถล่มยิงเยอะๆ (พระเอกยิงผู้ร้ายไม่ถูกสักทีแม้ว่าจะถล่มห่ากระสุนไปแล้วเป็นหมื่นนัด) และฉากเพลิงไหม้และควันโขมง การแสดงไม่ต้องเลิศนักตราบเท่าที่คนดูจะได้อ้าปากค้างกับเปลวไฟที่โหมกระหน่ำและฉากลุ้นระทึกเสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย และหลังจากมีความหายนะและอุบัติเหตุและอันตรายต่างๆที่เกี่ยวเนื่องกับฉากระเบิดและถล่มยิง จะว่าไปผมยังไม่เคยเข้าใกล้อุบัติเหตุหนักๆ ขอบคุณ แต่มีบางครั้งที่ผมได้ประจักษ์เหตุการณ์โง่ๆเนื่องมาจาก 1. ทัศนคติที่ว่า “มันจะเป็นไปด้วยดี” 2. ความเพิกเฉย 3. ความสะเพร่า 4. ไม่เห็นความสำคัญของแสนยานุภาพอาวุธพวกนั้น 5. ความโง่เขลา 6. โง่เขลา 7. โง่เขลา และ… 8. โง่เง่าได้อีก
การเผาผลาญใบหน้า – การโจมตีด้วยกรดโดยคนรักอิจฉา – เทคนิคพิเศษ
ปืนและหูและแว่นตาที่เสียหาย
ประสบการณ์การร่างเกือบพังของผมครั้งแรกจากปืนปลอมรั้นเกิดขึ้นในระหว่างการถ่ายทำละครเรื่องแรก ที่จุดหนึ่งระหว่างตอนหนึ่งที่ผมจะตัองเผชิญหน้ากับชายผู้โกรธคลั่งที่ต้องการจะยิงผมเพราะผมได้ช่วยภรรยาของเขาให้ได้มรดกโดยชอบธรรม เขาชักปืนออกมา และแม้จะห่างราว 6-7 เมตร แรงของดินปืนที่พุ่งจากลำกล้องตรงมาที่แว่นตาและหน้าผม ทำให้ผมช็อค และต้องขอบคุณแว่นตาที่ช่วยปกป้องดวงตาของผมไว้ได้ ผมต้องซื้อแว่นใหม่ในวันถัดมา ถึงจะอย่างไร เสียแว่นยังดีกว่าตาบอด สำหรับใบหน้าของผมผมต้องระวังสักสองสามวันจนกว่าดินปืนทั้งหมดจะออกมา ครั้งต่อไปผมได้อยู่ในฉากที่ใช้เทคนิคพิเศษจัดเต็มตามที่ผมได้เล่าไว้ในตอนก่อน แต่บทส่วนใหญ่ของผมที่เกี่ยวข้องกับระเบิดและปืนเริ่มหลังจากการพลิกบทบาทครั้งใหญ่เป็นตัวร้ายในละคร มีฉากปืนเยอะขึ้นในบทส่วนใหญ่หลังจากนั้น และผมต้องเรียนการถือปืนอย่างถูกต้องให้ดูสมจริงเหมือนผมใช้ปืนเป็น นั่นไม่ใช่ความสำคัญอันดับแรกของผม อย่างไรก็ตาม ผมมุ่งความสนใจไปที่การมั่นใจว่าในซองปืนและลำกล้องพวกนั้นไม่มีกระสุนค้างอยู่ ผมจะไปเช็คนักแสดงคนอื่น และขอดูปืนของพวกเขาถ้ามันจะต้องมาอยู่ใกล้ๆหรือชี้มาที่ผม และผมจะต้องเอามันมาเช็คให้แน่ใจว่าอยู่ในโหมดเซฟตี้ก่อนส่งกลับคืน แต่ถึงกระนั้นการเตรียมพร้อมก่อนหน้าของผมก็ไม่ประสบความสำเร็จอย่างสมบูรณ์ทุกครั้งไป ผมจะไม่มีวันลืมไอ้หน้าโง่ที่ระหว่างซ้อมไม่ใส่ใจและเหวี่ยงปืนไปรอบๆ ชี้ไปทั่ว หลักๆทำตัวเองให้น่ารำคาญ ในที่สุดเมื่อถึงเวลาที่ต้องเข้าฉาก เขาไม่รู้ว่ากำลังทำอะไร พวกเราอยู่บนชายหาด กำลังวิ่งหนี เบื้องหลังคือกองทัพตำรวจที่กำลังวิ่งไล่จับพวกเรา กราดยิงด้วยห่ากระสุนกว่าหมื่นนัดแต่ก็พลาดเป้า เรากระโดดข้ามท่อนซุง หมอบลงพื้น แล้วยกตัวขึ้นยิงสวนกลับใส่ตำรวจที่กำลังเขยับเข้ามาใกล้ เริ่มฉาก พวกเราวิ่ง ตำรวจรัวยิง เรากระโดดข้ามท่อนซุง ยิงสวนกลับ ผมยิงไปหนึ่งนัด และไอ้งั่งที่อยู่หลังผมนั่นยื่นปืนบ้าๆมาใกล้หูซ้ายผมแล้วกระหน่ำยิงไม่ยั้ง ผมหมอบราบอยู่กลับพื้น หูหนวกชั่วขณะ เมื่อกระสุนหมดซอง เขาหมอบลงและมองมาที่ผม และคาดว่าด้วยสายตาที่จ้องกลับของผมทำให้เขาตระหนักได้ว่าทำพลาดอย่างหนัก เขาหายไปจากกองถ่าย และไม่ได้กลับมาเข้าฉากต่อไป
อ้าปากค้างสุดท้ายก่อนตาย … และกระสุนปืนสุดท้าย
ขาดชิ้นแขน
ผมพร่ำบ่นรึ คุณอาจคิดเช่นนั้น แต่คุณไม่เคยสามารถระมัดระวังพอกับเทคนิคพิเศษ ผมจะไม่ลงลึกถึงรายละเอียด แต่ในเรื่องหนึ่งที่รถจี๊บทหารจะต้องถูกระเบิด (จากการโดนกับระเบิด) ทุกอย่างถูกจัดเตรียมตามที่ต้องเป็นไป หุ่นถูกวางในจี๊บ เชื้อเพลิง ปืน กระสุน โฟม ทุกอย่างถูกบรรจุลงในเทคนิคพิเศษ กล้องพร้อม ตัวใกล้สุดห่างไปราวร้อยเมตร และมีแผ่นไม้อัดด้านหน้าเพื่อป้องกันซึ้งมี่พื้นที่ว่างอย่างเพียงพอสำหรับเลนซ์ที่จะจับภาพฉากระเบิด ทุกคนถูกเคลียร์ออกจากพื้นที่ยกเว้นตากล้อง ผู้กำกับนับถอยหลังและตะโกนแอคชั่น ชั่วขณะไม่มีอะไรเกิดขึ้น และทันใดหลังจากนั้น แสงสว่างวาบอย่างน่ากลัวและระเบิดดังก้องสะท้อนไปรอบพื้นที่ หุ่นลอยว่อนไปบนอากาศ พร้อมสารพัดเศษชิ้นส่วนของรถจี๊บ มวลกลุ่มควันจากผงแป้งและโฟมสุดระทึกตื่นตา แต่เสียงกรีดแหลมอย่างดังที่ทุกคนได้ยินดังมาจากทิศที่ตั้งกล้องตัวใกล้สุดกับระเบิด ทีมงานและหน่วยแพทย์ฉุกเฉินรีบวิ่งไปที่จุดเกิดเหตุ ตรงนั้น ตากล้องนั่งซีดราวกับผ้าปูสีขาว กำลังกอบแขนที่เลือดไหลพรูไม่หยุดจากใต้ศอก หน่วยแพทย์ฉุกเฉินตะโกนขอผ้าพันแผลและเครื่องช่วยเหลือ รถบรรทุกมาถึงและรีบลำเลียงตากล้องไปส่งโรงพยาบาลซึ่งห่างออกไป 15 กิโล เศษชิ้นส่วนเหล็กจากรถจี๊บที่แหลกแทบไม่เหลือชิ้นดีได้ตัดทะลุไม้อัดพุ่งมากรีดเนื้อหลุดจากแขนเขายาวถึงห้าเซนติเมตร ซึ่งแค่เพียงอีกไม่กี่เซ็นไปทางซ้ายนั่นก็ถึงกับปลิดชีวิตเขาได้ทีเดียว
