เครื่องยนต์ ผลไม้ที่มีกลิ่นเหม็น และการเดิน

อะไรเอยที่เชื่อมต่อคุณ พระเจ้า เครื่องยนต์ และทุเรียน? 

พร้อมที่จะเดินทาง

ผมเดินบ่อยมาก เดินเยอะ เดินอย่างจริงจัง เดินมาตลอดและทุกครั้งที่มีโอกาส จนบางครั้งผมปวดต้นขา แต่แค่ยกแข้งยกขา งอเข่าสักครั้งสองครั้ง แล้วผมก็เดินต่อไปได้อีก คงเป็นความล้าและเจ็บตึงของเส้นประสาทมากกว่า เพราะบางวันผมก็เดินได้ทั้งวันโดยไม่รู้สึกเจ็บแต่อย่างใด เมื่อผมพูดว่าผมเดินเยอะมาก ผมหมายถึงห้ากิโลต่อวันเป็นขั้นต่ำ ผมไม่ได้เดินเร็ว เข่าผมสู้ไม่ไหว มันไม่สนุกเลยกับการเดินภายใต้อุณหภูมิ 85-100 ฟาเรนไฮนต์ (ราว 30 ดีกรีเซลเซียส หรือสูงกว่านั้น) แต่ถ้าคุณคิดจะทำกิจกรรมอะไรสักอย่างที่ไม่ต้องออกแรงมาก สร้างแรงอึดระยะยาว ไม่มีอะไรจะดีไปกว่าการเดินธรรมดาๆง่ายๆแบบนี้หรอก ถ้าพระเจ้าอยากให้คุณขับรถเพื่อไปที่ต่างๆ มนุษย์เราก็คงเกิดมาพร้อมกับพวงมาลัย เครื่องยนต์ และกำลังขับเคลื่อนสี่ล้อแล้ว แต่ตรงข้ามเราคือสัตว์โลกที่มีสองขา และเมื่อเป็นเช่นนั้นเราก็ควรจะใช้สองขาของเราให้เป็นประโยชน์ด้วยการเดินออกกำลังกายทุกวันไปเรื่อยๆ ในการไปไหนต่อไหนที่เราอยากไป

ชีวิตบนทางเท้า 

ตลาดใกล้ทะเลสาบ Titicaca, โบลิเวีย

มันช่างยอดเยี่ยมมากเมื่อคุณได้เห็น ได้ยิน และได้ประสบการณ์ที่แปลกใหม่เมื่อคุณไม่ขับรถและเดินเท้าไปตามทางแทน แน่นอนคุณเคลื่อนตัวไปได้ช้ากว่า แต่การใช้ชีวิตนั้นมันไม่ควรจะเป็นความเร่งรีบตลอดเวลาทุกวันและยี่สิบสี่ชั่วโมง เมื่อขับรถ จริงอยู่คุณจะไม่ได้กลิ่นตลบอบอวลของทุเรียน แต่คุณก็จะไม่ได้กลิ่นหอมๆของดอกไม้จากสองข้างทางเช่นกัน คุณจะพลาดการเห็นรอยยิ้มของคนแปลกหน้าเมื่อคุณเปิดประตูรอเขา พลาดที่จะเห็นสีสันต่างๆที่ช่วยเติมความสวยงามแก่ชีวิต แน่นอนคุณย่อมไม่ได้เสียดายการสะดุดหลุมบ่อระหว่างทาง แต่ก็อีกนั่นแหละ ชีวิตเราก็เจอเรื่องราวปัญหามากมายไม่ต่างจากการตกหลุมบ่อขรุขระเหล่านั้น และอยู่ที่ว่าเราจะจัดการกับมันอย่างไงเพื่อฝ่าฟันปัญหาไปให้ได้ ฉะนั้นแล้วเราจะไปกังวลอะไรกับแค่หลุมบ่อตามทางเดิน

การเดินคือกิจกรรมพื้นฐานในการใช้ชีวิตประจำวันส่วนใหญ่ของเรา เราเดินไปตู้เย็นเพื่อจะหยิบน้ำอัดลมหวานๆ แล้วก็เดินกลับมาล้มตัวลงบนโซฟาที่เต็มไปด้วยขนมขบเคี้ยวเจือสารสังเคราะห์ปรุงแต่งรสชาติแถมผสมเกลือจนเค็ม ยิ่งกินก็ยิ่งกระหาย จนต้องดื่มน้ำอัดลมผสมน้ำตาลที่ไร้ประโยชน์นั้นตามเข้าไปอีก แต่ตามจริงแล้วการเดินก็คือการออกกำลังกายที่ดีด้วยตัวของมันเอง ถึงแม้คุณไม่ได้มุ่งหวังจะเป็นมิสเตอร์และมิสซิสนักเพาะกล้ามคนต่อไป แต่แค่เดินเพื่อให้ร่างกายฟิตและรักษาหุ่นก็ดีเพียงพอ รู้อย่างนี้ คุณจะมัวรีรออะไร เรามาเริ่มต้นเดินตามฝันไปด้วยกันให้มากกว่านี้กันเถอะครับ

หากปราศจากการฝึกฝน คุณย่อมไม่สามารถสนุกกับการเดินชมเมืองในปารีส เดินจากหอไอเฟลไปยัง อาร์ก เดอ ทรียงฟ์เดอเลตวล ต่อไปถึงชองเอลิเซ เดินไปตามฝั่งของแม่น้ำแซน ไปจนถึงอาสนวิหารน็อทร์–ดาม หรือแม้แต่การใช้เวลาสักวันเดินเที่ยวชมพิพิธภัณฑ์ลูฟ มันคงจะยากถ้าคุณทำสิ่งเหล่านี้ไม่ได้มากไปกว่าการขยับตัวอย่างอืดอาดไป–กลับระหว่างตู้เย็นและโซฟา

ตลาดวันอาทิตย์ Curitiba, ประเทศบราซิล

ร้อน ชื้น หนาแน่น สกปรก ฝุ่นและรก แต่ที่นี่คุณจะพบชีวิตจริง – ตรอกซอกซอย

มีช่วงวันเวลามากมายที่ผมใช้ไปในช่วงการเดินทางในทวีปอเมริกาใต้กับการเดินมากถึงยี่สิบกิโลเมตร บางครั้งก็มีเป้สะพายหลัง บางทีก็แค่กระเป๋าสะพายติดตัวเล็กๆที่บรรจุสิ่งของเท่าที่จำเป็นแค่ขวดน้ำสองลิตร หนังสือดีๆสักเล่ม กับของเล็กๆน้อยๆอื่นๆ ซึ่งรวมแล้วก็หนักราวเจ็ดกิโลได้ ฟังเหมือนจะหนักเอาการอยู่ แต่จริงๆแล้วมันก็ไม่ได้มากอะไร ผมไม่ได้กำลังจะบอกให้คุณไปเข้ายิม (ถึงแม้ว่าการปั่นจักรยานบนเครื่องหรือวิ่งบนลู่จะดีกว่าการไม่ทำอะไรเลย) แต่ที่ผมกำลังจะบอกคุณคือ คุณภาพชีวิตที่ดีนั้นอยู่ที่การเลือกใช้ชีวิตอย่างกระตือรือร้น และละทิ้งความสะดวกสบายที่คุณเคยชินไปเสียบ้าง ออกไปเห็นโลกภายนอก ค้นหาสิ่งใหม่ๆ ผจญกับมวลอากาศร้อน มลพิษ ฝุ่นควัน ความสกปรก อยู่ท่ามกลางผู้คน หรือแม้แต่สะดุดหลุมบ่อระหว่างทาง เดินไปยังตรอกซอกซอยลึกๆเหล่านั้นเสียบ้าง แล้วคุณจะแปลกใจกับการค้นพบสิ่งมหัศจรรย์ ประสบการณ์ที่ไม่คาดฝัน ผู้คนแปลกหน้าที่เจอกันโดยบังเอิญ เรียนรู้วิถีชีวิตใหม่ๆ อาหารอร่อยๆแล้วส่วนมากจะดีต่อสุขภาพเสียด้วยตามร้านเล็กๆระหว่างทางที่ซ่อนตัวอยู่ในตรอกแคบๆหลังตึกรามที่คราคร่ำไปด้วยพวกร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดที่ไม่ดีต่อสุขภาพที่คุณเห็นจนชินตา