ระยะทาง…

ท่าอากาศยาน Tumbes, เปรู

แผนหลักถูกปรับเปลี่ยน ตัวผมก็เช่นกัน จากแผนการเดินทางระยะทางเดิม 9,400 กิโลเมตร เปลี่ยนเป็นเดินทางเพิ่มขึ้นทั้งหมดเป็นระยะทาง 14,300 กิโลเมตร ในเวลา 60 วัน บางช่วงต้องบินเพิ่มขึ้น อย่างไรก็ตาม มีการเดินทางอย่างยาวนานขึ้นโดยรถโดยสาร ซึ่งผมไม่อยากจะเพิ่มเข้าไปเลยถ้าไม่จำเป็น จากการเปลี่ยนแปลงแผนการเดินทางไปเวเนซูเอลาที่ตอนแรกว่าจะบินไปเป็นเดินทางทางบกแทน ผมเลยเปลี่ยนการเดินทางจากคูคูตาไปคาลิจากรถเป็นบินไปแทน ดีงามมากเลยที่มีเครือข่ายสายการบินจำนวนมากในทวีปอเมริกาใต้ สารพัดเส้นทางให้คุณเลือกได้ตามที่ต้องการ และค่าตั๋วเครื่องบินเที่ยวเดียวก็แสนถูก แค่แพงกว่าค่ารถโดยสารเพียงนิดหน่อยเท่านั้น หนำซ้ำยังช่วยประหยัดเวลาไปได้อีกมากโข เคล็ดลับคือใช้บินเฉพาะเมื่อบินภายในประเทศเท่านั้น ข้ามเส้นเขตแดนเมื่อไหร่ราคาแพงลิบเลย หลายไฟลท์ช่วยย่นระยะเวลาในการเดินทางขึ้นมาก รวมถึงการบินจากทูเบสซึ่งอยู่ทางตอนเหนือของเปรูไปยังลีม่า จากลีม่าไปกูซโก จากซานติเอโก ไปเปอโต มอนต์ และบินจากคูริติบาไปริโอ ระยะทางรวมทั้งหมดราว 4,000 กิโลเมตร ดังนั้นตอนท้ายของทริป ผมจึงเพิ่มระยะการเดินทางทางบกขึ้นเพียง 1, 000 กิโลเมตร (ดูแผนที่การเดินทาง) (สำหรับรายละเอียดเกี่ยวกับสายการบิน กดอ่าน: ทางเลือกในการเดินทางทวีปอเมริกาใต้)

ผลิตภัณฑ์ในตลาด

ไม่เอา สารพัดรายการ ไม่เอา ร้อยรายการที่ต้องทำก่อนตาย

เวลาผมเดินทาง ผมจะไม่ทำลิสต์รายการทั้งหมดว่านี่คือสิ่งที่ผมต้องเห็น การทำลิสต์ที่ไม่ยืดหยุ่นเช่นนั้นมักจะทำให้ทุกอย่างต้องรีบเร่ง และกดดันมาก เมื่อมีสองสามรายการในตอนท้ายที่แทบจะไม่สามารถเป็นไปได้ ใช่ มีบางสถานที่ที่ผมอยากจะไปเที่ยวชม แต่ตารางการเดินทางของผมโดยรวมนั้นสบายๆแล้วก็ยืดหยุ่นได้ดีทีเดียว ผมไม่มีสารพัดรายการเต็มถังที่ต้องทำก่อนตาย จะร้อยรายการหรืออะไรก็ตาม และเช่นกัน ผมก็ไม่ได้สมัครลิสต์รายการแบบที่พวกนักเดินทางสะพายเป้ชอบทำกันแล้วเอามาเกทับกันตามผับในที่พักราคาถูก แต่ละคนมีจุดหมายในการเดินทางต่างกัน และผมก็เห็นว่ามันออกจะเป็นการข่มหรือดูถูกกันเกินไปว่าคุณได้ทำหรือไม่ได้ทำอะไรเหมือนคนอื่น คุณไม่ต้องไปเพราะต้องทำ แต่คุณได้อิ่มเอมกับประสบการณ์ส่วนหนึ่ง นั่นก็ดูจะเพียงพอแล้ว การท่องเที่ยวมันไม่ใช่รายการช็อปปิ้งสถานที่ท่องเที่ยวแค่นับแต้มให้ครบทุกจุด ทุกแหล่ง

คุณจะไม่มีเวลาเพียงพอ  ดังนั้นสนุกกับประสบการณ์

ตลาดในโบโกตา

ถ้าคุณจะเดินทางจริงๆ คุณจะตระหนักดีว่า ไม่ว่าจะกี่สถานที่ กี่ประเทศ ที่คุณไป จะห้าวัน สิบวัน หรือห้าสิบวัน มันไม่เคยพอหรอก แม้แต่ในประเทศบ้านเกิดของเราเอง พวกเราสักกี่คนที่เคยมีโอกาสไปมาทั่วแล้วได้เรียนรู้อะไร ชีวิตนั้นสั้นเกินไปแม้แต่จะเดินทางให้ครอบคลุมทั้งหมดภายในประเทศที่เราเกิดมา นับประสาอะไรกับที่อื่นๆในโลกใบนี้ สิ่งที่ดีที่สุดที่จะหวังได้คืออย่างน้อยเราได้มีโอกาสเห็นอะไรบ้างกับความสวยงามที่ดาวดวงนี้ประทานให้ และนั่นทำให้ผมพยายามที่จะเที่ยวเยี่ยมชมพิพิธภัณฑ์หลักและอาร์ตแกลเลอรีของแต่ละประเทศและเมืองที่ผมได้มีโอกาสเดินทางไป เพราะสถานที่เหล่านั้นได้พูดถึงประวัติศาสตร์และที่มาของประเทศและการเปลี่ยนแปลงตามกาลเวลา ผมมักจะศึกษาเกี่ยวกับสถาปัตยกรรมของตึกรามบ้านช่องต่างๆ และนั่นทำให้ผมได้เรียนรู้ว่าสถาปัตยกรรมเหล่านั้นได้บอกอะไรเรามากมายเกี่ยวกับชีวิตและการเปลี่ยนแปลง ที่สำคัญสุด อย่างไรก็ดีผมมักจะเยี่ยมชมตลาดในเมือง (ผมไม่ได้หมายถึงพวกซุปเปอร์มาร์เก็ตหรือช็อปปิ้งมอลล์เหล่านั้นซึ่งผมหาได้ในทุกประเทศ แล้วสินค้าก็ไม่ได้แตกต่างอะไรกันมากนัก)

ตลาดที่ผมว่านี้ผมหมายถึงพวกตลาดสด ที่ขายของสดตรงจากแหล่งผู้ผลิต ไม่ว่าจะเป็นตลาดชาวไร่ ตลาดคนเดิน หรืออะไรเทือกนั้น มันคือสถานที่ที่คุณจะได้สัมผัสชีวิต เสียงหัวเราะ สีสัน และการนำเสนอชีวิตประจำวันที่แท้จริง ผมไปเที่ยวสวนสาธารณะ ป่าละเมาะ ป่าทึบ และไม่ว่าจะที่ไหนก็ตามที่ผมจะได้สัมผัสกับธรรมชาติ ที่ผมจะได้ระลึกเสมอว่ามนุษย์อย่างพวกเรามันช่างเป็นสิ่งมีชีวิตที่เล็กจิ๊ดริ๊ดยิ่งนัก ผมไม่ได้ลงทะเบียนว่าจะต้องไปกิน ไปดื่มด่ำกับการบริโภคที่สถานที่ดังๆที่นั่นที่โน่น มันไม่ใช่สิ่งที่ผมจำเป็นต้องทำ ถ้าบังเอิญผมเดินทางไปแถวนั้นพอดี แน่นอนผมอาจแวะชิม แต่ผมจะไม่บ้าออกนอกเส้นทางเพียงเพื่อจะได้ไปชิมรสชาติชวนชิมประจำเดือนนี้ แทนที่จะทำเช่นนั้น ผมจะไปสรรหาอาหารตามตลาดสดแทน หรือไม่ก็ในร้านอาหารเล็กๆ ตามตรอกเงียบๆที่คนพื้นที่บริโภคกัน เพราะพวกเขาย่อมรู้ดีว่าอาหารที่อร่อยจริงๆนั้นเป็นอย่างไร แทบจะรับประกันได้เลยว่าร้านไหนที่คุณเห็นพวกคนขับแท็กซี่และพลเรือนไปนั่งกินกันบ่อยๆ ที่นั่นแหละคือแหล่งอาหารเลิศรสอย่างแท้จริง และราคาแสนถูก

เดินทางช้าๆ

กลับไปอีก

ผมเริ่มจากการกล่าวถึงแผนการเดินทางที่เปลี่ยนและการที่ผมต้องปรับเปลี่ยนแผน มันเป็นสิ่งที่จำเป็นที่เราต้องเรียนรู้ที่จะปรับตัวและมีความยืดหยุ่นเมื่อเราเดินทาง ใช่ จริงอยู่ว่าตารางหลักๆเราก็ยังคงต้องมี แต่ทุกอย่างสามารถปรับเปลี่ยนไปตามสถานการณ์ได้เช่นกัน จากที่แต่เดิมผมตั้งใจไว้ว่าจะใช้เวลาเจ็ดวันในแต่ละประเทศ โคลอมเบียกินเวลาถึงสิบวัน และเวเนซูเอลาอีกเจ็ดวัน ผมแทบจะยังไม่ได้เที่ยวไหนและปัญหาก็เกิดขึ้นเสียแล้ว ผมดูตารางคร่าวๆ ว่าผมจะถึงกูซโกในวันที่สิบเจ็ดกันยายน และนี่วันที่สิบเอ็ดกันยาฯ กำลังข้ามชายแดนไปยังเอกวาดอร์ โดยที่ยังมี ควิโต และ ลิมาอยู่ในแผนหลัก ผมจึงตัดสินใจอย่างเด็ดขาดว่า ควิโตจะเป็นเพียงเมืองเดียวในเอกวาดอร์ที่ผมจะแวะ และหยุดพักเป็นเวลาสามวัน หลังจากนั้นจึงบินไปลีม่าจากตอนเหนือของเปรูเพื่อย่นระยะเวลา มันน่าเสียดายแต่ช่วยไม่ได้เพราะเป็นสิ่งที่ผมจำต้องทำ แต่เพราะผมมีเหตุผลของผม และนั่นคือสักวันผมจะต้องกลับมาเที่ยวทวีปอเมริกาใต้อีกครั้ง และใช้เวลาท่องเที่ยวมากขึ้นไปตามประเทศต่างๆหลายประเทศเหล่านี้ สุดท้ายแล้ว ผมก็ยังอยากมีโอกาสเห็นความสวยงามของน้ำตกเองเจิลฟอล