รอ…

คุณกำลังเข้ามาอย่างเป็นทางการ …

ตู้คอนเทนเนอร์สีแดงจ้าที่แปะหน้าตู้ว่า “ตรวจคนเข้าเมือง” ประตูปิดอยู่ บานหนึ่งแปะว่า “ทางเข้า” อีกบานเขียนว่า “ทางออก” แต่ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ มันต้องไม่ใช่สำนักงานตรวจคนเข้าเมืองอย่างเป็นทางการที่จัดการเรื่องวีซ่าเข้าประเทศแน่ๆ สิ่งที่ผมอ่านมาทั้งหมดเกี่ยวกับการขอวีซ่าเข้าประเทศนั้นเป็นระบบที่แปลกมาก เพราะจะต้องเดินทางต่อเข้าไปเมืองซาน อันโตนิโออีกหนึ่งกิโล เพื่อไปยังสำนักงานตรวจคนเข้าเมืองอย่างเป็นทางการ พิลึกมาก  ใครก็ตามที่อยากลักลอบเข้าประเทศแล้วหายตัวไปนั้นย่อมสามารถทำได้โดยง่ายดาย ไม่ต้องเสียเวลากับขั้นตอนที่ยุ่งยากของพิธีการตรวจคนเข้าเมือง อย่างไรก็ตามและขอบคุณพระเจ้า ที่เพื่อนผมจากโคลัมเบียมากับผมด้วย เราเดินทางไปยังสำนักงานตรวจคนเข้าเมืองอย่างเป็นทางการ แต่กลับกลายเป็นว่าที่นั่นไม่สามารถออกวีซ่าเข้าเมืองให้เราได้ เพราะไม่ใช่สำนักงานอย่างเป็นทางการอีกต่อไป แต่ตู้คอนเทนเนอร์แดงนั้นเป็นจุดสำแดงตนอย่างเป็นทางการ เราถกเถียงกันว่า ในเมื่อเรามาถึงสำนักงานซึ่งแต่ก่อนเคยเป็นสำนักงานอย่างเป็นทางการแล้ว ทำไมพวกเขาไม่สามารถช่วยเราได้ในครั้งนี้เมื่อเห็นได้ชัดว่ามีเจ้าหน้าที่นั่งอยู่ที่นั่น  แต่ในทางปฏิบัติ เจ้าหน้าที่ไม่สามารถจะช่วยอะไรพวกเราได้เพราะเจ้าหน้าที่ผู้รับผิดชอบประทับตราเอกสารวีซ่าอย่างเป็นทางการไม่ได้ประจำการที่นั่น ในที่สุดเราก็ทำอะไรไม่ได้มากนัก นอกจากกลับไปต่อแถวที่ตู้คอนเทนเนอร์สีแดง โชคดีที่ที่นี่คือเวเนซูเอลา และโชคร้ายที่มันคือเวเนซูเอลา

ความไม่แน่นอน …

โชคดีที่แถวที่ยาวที่สุดคือชาวเวเนซูเอลาที่กำลังกลับบ้าน และพวกเขาก็ไม่ต้องมีประทับตราวีซ่า แน่นอนผมไม่จำเป็นต้องไปต่อแถวนี้เพราะผมต้องมีตราประทับ โชคร้ายที่ความวุ่นวายทางการเมืองสร้างปัญหากับสัญญาณอินเตอร์เน็ตบ่อยครั้ง และเมื่อผมเดินเข้าสู่ตู้คอนเทนเนอร์แดงนั้น มีแค่ทางเลือกเดียวคือต้องรอ ไม่มีการต่อแถวอย่างจริงจัง มีแค่สามคนที่นั่งรออยู่เหมือนกัน เพื่อนชาวโคลัมเบียของผมเริ่มคุยกับคนหนึ่ง ในขณะที่ผมเองก็เริ่มคุยกับสุภาพบุรุษอีกท่านหนึ่งซึ่งดูเหมือนจะมาจากประเทศทางแถบยุโรปประเทศใดประเทศหนึ่งถ้าฟังจากสำเนียง เราคุยไม่นานนักก่อนที่เราจะหันมาพูดภาษาที่เราทั้งสองคล่องแคล่ว – ภาษาดัตช์    บทสนทนาของพวกเราครอบคลุมหลายหัวข้อในขณะที่เราต้องรอ และในที่สุดก็กลายเป็นว่าเจ้าบ้านของผมนั้นก็คุยอยู่กับภรรยาของสุภาพบุรุษท่านนั้นซึ่งเป็นชาวเวเนซูเอลา เมื่อสามีและภรรยาคู่นั้นรับรู้ว่าเป็นความตั้งใจของผมที่จะเดินทางจากซาน แอนโตนิโอ ไปยังซาน คริสโตบัลด้วยรถบัส และจากนั้นก็จะต่อรสบัสอีกสายไปยังบาร์คิวซิเมโท พวกเขาก็เริ่มจ้องหน้าและกรอกตาให้กัน และหันมาหาเราพร้อมๆกันและบอกว่าผมกล้ามาก แต่พวกเขาจะช่วย และยินดีที่จะให้ผมร่วมเดินทางนั่งรถไปกับพวกเขาเพื่อไปยังซาน คริสโตบัล บ้านของพวกเขา

อนุสาวรีย์ไซมอนโบลิวาร์หรือเอลลิเบอร์

ผมสังเกตได้ว่าเพื่อนโคลัมเบียของผมเหมือนยกภูเขาออกจากอกเมื่อเขาได้ยินข้อเสนอเช่นนั้น และเขาก็กลับมายิ้มได้อย่างมั่นใจอีกครั้ง ผมได้อ่านเรื่องราวที่ไม่ดีมากเกี่ยวกับสภาพถนนและสถานการณ์จากซาน แอนโตนิโอ ถึงซาน คริสโตบัล แต่เพื่อนของผมเคยได้ยินเรื่องราวที่แย่กว่านั้นหลายเท่า และเขาก็ไม่มีความสุขตั้งแต่เช้าที่พวกเราออกเดินทางข้ามชายแดนมา

ของสาธารณรัฐโบลิเวียเวเนซุเอลา

ทันใดนั้นราวกับรู้ว่าถึงเวลาแล้วที่เราพร้อมที่จะไป คอมพิวเตอร์เริ่มส่งเสียงเหมือนมันพร้อมที่จะทำงานแล้ว และอินเตอร์เน็ตก็กลับมาทำงานอีกครั้ง พาสสปอร์ตของเราถูกสแกน และข้อมูลถูกส่งไปยังคลังเก็บข้อมูลอย่างเป็นทางการ เราได้ประทับตราวีซ่าอย่างเป็นทางการ และเจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมืองที่มีหน้าที่ต้อนรับเราอย่างเป็นทางการก็เริ่มโบกมือให้เราอย่างเป็นทางการ พร้อมไปกับคำพูดต้อนรับพวกเราเข้าสู่ประเทศที่มีชื่ออย่างเป็นทางการว่าสาธารณรัฐโบลิวาเรียนแห่งเวเนซูเอลา แล้วเราก็ได้เดินทางข้ามเขตแดนเข้าสู่เวเนูซูเอล่าอย่างเป็นทางการอย่างสมบูรณ์