แผนไม่จำเป็นเสมอไป

1986

เมื่อช่วงสิ้นสุดปีที่สองของการเรียนคณะเกษตรศาสตร์ของผมมาถึง และผมก็คิดว่าผมจะทำอะไรหลังจบการศึกษา ผมเริ่มมองหางานทำ อาจจะเป็นงานที่ทำให้มีโอกาสได้เดินทางด้วย ผมเรียนจบวุฒิบัตรสาขาสื่อสารมวลชนมาสองปีก่อนหน้านี้ ผมสามารถหางานทำในสายงานนี้ เช่น เป็นผู้สื่อข่าว ผมสามารถค่อยๆไต่เต้าทำงานไปเรื่อยๆและหวังว่าวันหนึ่งจะกลายเป็นนักข่าวที่รีวิวข่าวการเมืองที่สำคัญๆได้ หรืออีกใจหนึ่งก็ทำงานทางด้านผู้สี่อข่าวสายเกษตร แต่มันก็ดูไม่น่าสนใจพอกัน ผมอยากเดินทางและเขียน ก่อนที่จะตั้งตัวทำอะไรที่มีสาระและแก่นสารกับชีวิตมากกว่านี้ เช่นงานที่จริงจัง ซื้อรถสักคัน มีบ้านสักหลัง และในที่สุด อาจจะมีกระท่อมใกล้ทะเลสาบในตอนเหนือของออนตาริโอ

สามสิบปีผ่านไป ผมสามารถก่อร้างสร้างตัวได้ทุกสิ่งตามฝัน ถึงจะไม่เป๊ะซะทีเดียว แต่ก็ใกล้เคียงกับที่ฝันตอนสมัยอายุ 22 ล่ะน่า จากกระท่อมใกล้ทะเลสาบกลายเป็นกระท่อมหลังเล็กๆในหุบเขาทางตอนเหนือของประเทศไทย รถยนต์กลายเป็นรถกะบะมาตลอด แม้แต่บ้านก็กลายเป็นคอนโดในท้ายที่สุด มาดูซิว่าอีกสามสิบปีข้างหน้าจะมีอะไรเกิดขึ้นอีกบ้าง แน่นอนผมยังอยากมีกระท่อมในประเทศไหนสักแห่งที่สภาพอากาศเย็นกว่านี้ และที่สามารถไปตั้งแคมป์ พายเรือคานู และล่องเรือในฤดูร้อนเป็นอีกหนึ่งทางเลือกได้

เมื่อโอกาสมาเยือน…

แล้วก็มาถึงการเรียนปีสุดท้ายของผม และผมก็ต้องเริ่มวางแผนต่างๆ ระหว่างเดินไปพบอาจารย์ที่ปรึกษาด้านอาชีพ ผมสังเกตดูบนบอร์ดของมหาลัยมีตำแหน่งงานในต่างประเทศหลายตำแหน่งเปิดรับผู้ที่สนใจอยู่ เป็นงานอาสาสมัครขององค์กรชื่อ CUSO ซึ่งก็คือ องค์กรนักเรียนแคนาดาในต่างประเทศ สิ่งที่สะดุดตาผมที่สุดคือชื่อที่อ่านออกเสียงแปลกๆเฉพาะตัวของสถานที่เหล่านั้น กาน่า เบอนิน ฮอนดูรัส ไทย มาลิ วานัวตู ปาปัวนิวกินี ฟูจิ และอื่นๆอีกมาก มันเหมือนกับการเดินเข้าไปในสนามบินแล้วแหงนหน้ามองแผงกระดานดำผืนใหญ่ที่เต็มไปด้วยชื่อต่างๆที่สลับสับเปลี่ยนตลอดไม่ต่างกับป้ายรายชื่อที่สะกดชื่อแปลกๆของดินแดนอันไกลโพ้น นี่อาจจะเป็นอะไรที่ผมน่าจะเช็คดูเสียหน่อย … Read more...

สามสิบปีแล้วและก็ยังนับกันต่อไป

ตลอดหลายสิบปีที่ผ่านมาผมมีความคิดเล่นๆกับการอยากบันทึกเรื่องราวเกี่ยวกับการใช้ชีวิตของผมในประเทศไทย นับมาได้ราวสามสิบปีแล้วและก็ยังนับกันต่อไป บางครั้งมันก็ตลกดีที่ได้เห็นปฏิกิริยาของคนที่ถามผมว่าผมอยู่เมืองไทยมานานแค่ไหนแล้วและผมก็ตอบว่าบางทีอาจจะมากกว่าอายุของเขาเสียอีก กับเพื่อนบางคนผมอาจจะทำลิสต์ชื่อคนต่างชาติที่อาศัยอยู่ในเมืองไทยที่พวกเขารู้ว่าอยู่มานานกว่าผม แน่นอนเขาเหล่านั้นมีอยู่เป็นจำนวนมาก แต่จำนวนก็เริ่มลดลงเรื่อยๆเมื่อนับจำนวนผู้ที่อยู่ได้ถึงหรือมากกว่าสามสิบสี่สิบปี

เมื่อไม่นานมานี้ผมเริ่มทำบล็อก และเรื่องที่คุณกำลังอ่านอยู่ขณะนี้ก็คือส่วนหนึ่งของบล็อก “kensdaysandtravels” นั่นแหละ หลักๆก็คือผมอยากจะแชร์เรื่องราวการเดินทางตลอดหลายปีที่ผ่านมาของผม การท่องเที่ยวอย่างต่อเนื่องและยาวนานไปยังทวีปอเมริกาใต้ รวมถึงการเดินทางก่อนหน้านี้ที่ไปทวีปแอฟริกา ยุโรป เอเชีย จะว่าไปก็ทุกที่นั่นแหละยกเว้นทวีปแอนตาร์กติก และในขณะที่ผมเริ่มเขียนเรื่องเหล่านี้ ผมก็เริ่มคิดว่าผมน่าจะเขียนเรื่องเกี่ยวกับเมืองไทยได้มากพอควรทีเดียว การมีบล็อกที่เขียนถึงสองเรื่องในหนึ่งอาทิตย์นั้นแน่นอนย่อมต้องใช้ข้อมูลมาก บางทีมันอาจจะถึงเวลาแล้วที่จะนำข้อมูลตลอดสามสิบกว่าปีที่อยู่ในประเทศนี้มาใช้ให้เป็นประโยชน์ต่อการเขียนเรื่องลงบล็อกของผม การเริ่มต้นที่น่าจะดีที่สุด แน่นอนว่าควรจะเป็นว่าผมมาอยู่เมืองไทย “อย่างไร” และ “ทำไม” และบางทีนั่นก็คือจุดที่ผมจะเริ่มต้นเล่าเรื่องราว แต่บางครั้งการจัดลำดับก่อนหน้าหลังของเรื่องที่จะเขียนนั้นช่างยากยิ่ง และผมก็อาจจะเล่าเรื่องสลับกันโดยไม่ตั้งใจจากเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นสลับกับเรื่องเมื่อชาติที่แล้วก็เป็นได้

สิทธิ์แสดงความเห็น

แรกเริ่มที่ผมเขียนบทนี้ ผมว่าจะแสดงความเห็นอย่างตรงไปตรงมาเกี่ยวกับบางหัวข้อทางการเมือง บางมุมมองเกี่ยวกับศาสนา และการได้เห็นพฤติกรรมแปลกๆของความเป็นไปของสังคมที่ผ่านมาและปัจจุบัน ผมเขียนไปได้สองสามย่อหน้าแล้วแหละ แต่ในที่สุดผมก็ตัดสินใจว่าตอนนี้อาจไม่ใช่ช่วงเวลาที่เหมาะกับการแสดงความเห็นที่ตรงไปตรงมาอย่างสุดขั้วต่อประเด็นเหล่านั้น บางทีผมอาจเขียนถึงเรื่องพวกนั้นต่อไปในอนาคต และเก็บรวบรวมบันทึกพวกนั้นไว้ใช้สรุปในตอนท้ายแทน ยังมีอีกหลายประเด็นและเรื่องราวที่ผมอยากหยิบยกมาเขียนถึง และเมื่อเรื่องราวดำเนินไป ผมก็จะค่อยๆเผยหัวข้อเหล่านั้นออกมาทีละนิด ถึงแม้ประเด็นเหล่านั้นมันอาจจะไม่มีผลอะไรต่อผม แต่อย่างน้อยผมก็ได้แสดงความคิดและความเห็นเกี่ยวกับมัน ซึ่งความคิดเห็นและทัศนคติของผมนั้นอาจจะแตกต่างโดยไม่ตั้งใจจากมุมมองของนักท่องเที่ยวผู้ซึ่งเพิ่งมาเยือนหรือความสวยงามอย่างสมบูรณ์แบบในแผ่นโปสเตอร์โฆษณาเชื้อเชิญของการท่องเที่ยว… Read more...