ภาษา ภาษาศาสตร์ วรรณคดี

หารายได้จากภาษา

จากโชว์หนึ่งกลายเป็นอีกโชว์ ชีวิตก้าวต่อไป ผมทะยานจากงานหนึ่งสู่งานหนึ่ง เพิ่มเติมด้วยงานฟรีแลนซ์ ใช้เวลาอาศัยอยู่ที่เชียงใหม่และทำงานไปด้วยประมาณหนึ่งปีก่อนย้ายกลับกทม. ซึ่งตอนนั้นบรรยากาศทางการเมืองตึงเครียดพอสมควร ผมเก็บมอเตอร์ไซค์ไว้ และมันก็เป็นยานพาหนะเพียงอย่างเดียวที่ผมใช้เดินทางทั่วกรุง และในค่ำคืนหนึ่ง ท่ามกลางรายงานข่าวการประท้วงและสถานการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้น มันเริ่มไม่ปลอดภัยที่จะเดินทางในระยะหนึ่งกิโลจากที่ทำงานกลับบ้าน เพราะผมต้องขี่ข้ามถนนเส้นหลัก ซึ่งข่าวว่ามีกลุ่มมอเตอร์ไซค์พกอาวุธและซุ่มยิงกราดใครต่อใครหรืออะไรก็ตาม ในขณะที่ฝ่ายทหารพยายามจับกุมกลุ่มเหล่านั้น ทั้งเมืองตกอยู่ในสภาวะรอลุ้นกับความไม่รู้ เป็นการปราบจราจลทางการเมืองครั้งแรกที่ผมได้สัมผัสประสบการณ์ (แต่น่าเสียดายที่ไม่ใช่ครั้งสุดท้าย) ผมใช้เวลาช่วงค่ำติดตามความคืบหน้าเมื่อข่าวใหม่เข้ามาที่ออฟฟิศ พอรุ่งเช้าถึงปลอดภัยที่จะเดินทางกลับบ้าน ผมใช้เวลายี่สิบสี่ชั่วโมงถัดมาอยู่แต่ในบ้านอย่างเงียบๆ ผมว่าผมอาจจะคิดต่อพูดต่อเกี่ยวกับประเด็นการเมือง และบางทีผมอาจจะ แต่ในฐานะที่เป็นชาวต่างชาติ จะดีกว่าถ้าผมสงบปากสงบคำ และยิ่งสถานการณ์ที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็ยิ่งควร

แปลวรรคที่ไม่มีสิ้นสุด

อย่างที่บอก ผมรับงานแปลฟรีแลนซ์ และในไม่ช้าก็กลายเป็นได้แปลสคริปท์ต่างๆของรายการท่องเที่ยวและสารคดี ผมซื้อพจนานุกรมแปลของ อ.สอ เสถบุตร ครบเซ็ต (ผมยังมีเซ็ตพจนานุกรมแปลอังกฤษไทยและไทยอังกฤษอยู่จนถึงทุกวันนี้) และเริ่มคุ้นเคยกับการเรียงตัวอักษรและค้นหาความหมายของคำต่างๆ ผมเรียนรู้ศัพท์ได้มากขึ้นในสองถึงสี่ปีถัดมากว่าตอนสองปีก่อนหน้านั้นเสียอีกและศัพท์ส่วนใหญ่ที่เกี่ยวเนื่องกับรายละเอียดและเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์ ภาษาที่เจาะจงพิเศษ คำ และอื่นๆอีกมาก และผมเริ่มเห็นความเหมือนกัน Read more...

อ่านต่อไป...

รถไฟไป Machu Picchu

การเดินทางด้วยรถไฟที่ยอดเยี่ยม

มีหลายวิธีที่จะเดินทางไปมาชูปิกชู ตั้งแต่จากขับรถไปเองจนถึงปั่นจักรยาน หรือเดินเขาไปตามเส้นทางการเดินป่าของอินคา อีกทางเลือกที่นิยมคือการนั่งรถไฟเที่ยวเดียวหรือไปกลับจากออยแลนเทแทมโบไปอากูแอสคาเลียนเต (เคยมีการบริการจากเมืองที่ใกล้คูซโกกว่า แต่ดูเหมือนเส้นทางนั้นจะหยุดให้บริการ ความจริงที่ว่าออยแลนเทแทมโบเป็นจุดท่องเที่ยวหลักที่ตั้งอยู่ห่างจากคูซโกเพียงชั่วโมงครึ่งด้วยการโดยสารรถประจำทาง) รถไฟวิเศษมาก และไม่ว่าครั้งไหนก็ตามที่ผมมีโอกาสเดินทางโดยสารรถไฟผมก็มักจะทำถ้าผมมีกำลังจ่ายพอ

มีการเดินทางด้วยรถไฟหลายเส้นทางบนโลกนี้ที่น่ามหัศจรรย์อย่างยิ่ง และหนึ่งในแผนการเดินทางท่องเที่ยวทวีปอเมริกาใต้ของผมคือการโดยสารรถไฟ ไม่ใช่แค่ในเปรูแต่ยังรวมถึงการโดยสารรถไฟขบวนพิเศษ พาทาโกเนียเอ็กซ์เพรสในอาร์เจนตินา น่าเสียดายที่อย่างหลังผมไม่สามารถทำได้ เพราะทริป 6 วัน รวมถึงค่าโดยสารรถไฟราคาราว 1,600 เหรียญ บางทีทริปรอบต่อไปที่ผมมาเที่ยวอเมริกาใต้อีก รถไฟ Blue Train (Blauw Trein) ในแอฟริกาใต้เป็นการเดินทางที่เยี่ยมยอด หรือการเดินทางผ่านเส้นเทือกเขาร็อกกี้ในแคนาดา หนึ่งในเส้นทางที่น่าหลงใหลที่สุดในใจผม คือ ทรานส์ไซบีเรียน ด้วยการพัฒนาในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในขณะนี้ แทบจะเป็นไปได้ที่จะเดินทางจากสิงคโปร์ผ่านทางประเทศอื่นๆไปยังประเทศจีน และต่อไปไซบีเรีย แล้วข้ามไปรัสเซียเพื่อเชื่อมไปยังยุโรป การเดินทางอย่างนี้น่าจะกินเวลาหกเดือน แต่ผมแน่ใจว่ามันเป็นหนึ่งในทริปที่คุ้มค่าRead more...

อ่านต่อไป...

จากผู้แข่งขันไปจนถึงนักแสดงละคร

ความพยายามครั้งแรกในการแสดง

สุรีรัตน์ล่องหนและผม นักวิทยาศาสตร์สติเฟื่องที่ช่วยให้เธอหายตัวได้ ผมสาบานเลยว่าแม้แต่ต้นไม้ที่ลานหน้าบ้านของผมยังสง่างามและพริ้วไหวแถมอาจจะสวมบทบาทได้ดีกว่าผมเสียด้วยซ้ำ เด็กหนุ่มผอมโย่งวัยยี่สิบห้าผู้ไม่รู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่ และบางครั้งก็ห้อยหัวโหนตัวอยู่บนต้นไม้พยายามแกล้งให้ตัวละครคนอื่นตกใจ ซีรีส์ดำเนินไป ซีนที่ผมสติค่อยๆหลุดนั่นคือไฮไลท์ของตอน บางครั้งที่ผมสลบไปพร้อมน้ำลายยืด หรือจะอะไรก็แล้วแต่ที่บทส่งมา (เชื่อเหอะว่าทอม ครูซไม่เคยต้องทำอะไรแบบผม) แต่ทุกอย่างคือช่วงเวลาที่แสนวิเศษ และผมก็ยังสนุก (โดยส่วนใหญ่) กับการถูกตามตัวไปสวมบทอะไรแบบนี้หรือแสดงเป็นตัวละครอื่นๆ

ทำงานเพื่อให้ตรงตามกำหนดเวลา

จะว่าไปคนส่วนใหญ่ชอบคิดว่าการทำงานในกองถ่ายเป็นเรื่องสวยหรู และยิ่งละครที่ผู้ชมได้ชมนั้นทุกอย่างดูเสมือนง่ายและสมบูรณ์แบบ แต่เชื่อเหอะ ผมยังไม่เคยเห็นเลยสักครั้ง (ไม่ว่าจะอยู่เบื้องหน้าหรือเบื้องหลังกล้อง) ที่งานไหนจะผ่านไปได้อย่างราบรื่น และซีรีส์แรกที่ผมแสดงก็เจอปัญหาเป็นครั้งคราว แต่ผมไม่ได้คิดอะไรมาก ผมว่าทุกอย่างคือช่วงเวลาที่น่าประทับใจ ผมไม่ควรจะเล่าเรื่อยเปื่อยมากนัก แต่ก็มีหลายช่วงที่ดีและไม่ดี ไม่ว่าจะผ่านมาเนิ่นนานกี่ปี สงครามกระชากเรทติ้ง ก็ยังมีอยู่เรื่อยมาจนถึงทุกวันนี้ และไม่ใช่เรื่องแปลกที่แต่ละสถานีจะมีละครเรื่องใหม่ออกอากาศทั้งที่ยังถ่ายทำไม่เสร็จสมบูรณ์ (ยกตัวอย่าง ผมเล่นเรื่องหนึ่งที่มีเพียงสองตอนที่ถ่ายเสร็จ แล้วก็ต้องรีบอัดที่เหลืออีกสิบสามตอนให้เสร็จภายในหกอาทิตย์ แต่นั่นก็อีกเรื่อง) เรื่องนี้ก็เช่นกัน โชคดีที่่แต่ละตอนส่วนใหญ่ถ่ายทำไปแล้ว ดังนั้นถึงแม้จะมีความกดดัน การถ่ายทำที่เหลือก็ยังพอจะชิลล์กันได้บ้าง ยกเว้นตอนหนึ่งที่เจาะจง นัดนักแสดงตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าที่โลเคชั่นในกรุงเทพฯ พวกเรามาถึง รับประทานอาหารเช้า แต่งหน้า ทำผม แต่งตัว Read more...

อ่านต่อไป...

มนุษย์เป็นโรคร้ายแรงต่อโลก

ความงามตามธรรมชาติ – เพลิดเพลินกับมันขณะที่ยังคงมีอยู่

มีถนนหลายสายที่สวยงามหรือน่าจะพูดว่ามีถนนหลายเส้นที่ตัดผ่านทัศนียภาพที่งดงามตลอดเส้นทาง และถนนจากคูซโกไปออยแลนเทแทมโบก็คือหนึ่งในนั้น ในรุ่งเช้า ดวงอาทิตย์เริ่มฉายแสงระเรี่อทอดครอบคลุมวิวทิวทัศน์เบื้องล่าง เทือกเขาไกลสุดตากลายเป็นฉากหลังของวิวที่บรรเจิดตา ฟาร์มและทุ่งหญ้า ทิวเขาที่เรียงตัวกันเป็นพรืดยาว เมืองเล็กๆที่กระจายตัว แม่น้ำกับสายน้ำเย็นตัดผ่านหุบเขาไปยังเมืองต่างๆที่ห่างออกไป ไหลระเรื่อยลงไปจนสุดทางสู่มหาสมุทร

 

เราไม่ใช่ส่วนหนึ่งของบ่วงโซ่อาหารตามธรรมชาติ ไม่ได้เป็นสิ่งที่โลกร้องขอจากธรรมชาติ แต่กลับเป็นสายพันธุ์ที่บุกรุกราน เชื้อไวรัสติดต่อที่ระบบภูมิคุ้มกันของโลกกำลังต่อสู้เต็มกำลังเพื่อป้องกันตัวเอง

 

แพร่พันธุ์กระจัดกระจายอาศัยอยู่ทั่วทุกตารางนิ้วบนผืนโลก มนุษย์ซึ่งไม่ต่างจากจุลินทรีย์ที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า แต่กลับกลายเป็นมะเร็งที่ทำลายล้างโลกใบนี้อย่างโหดเหี้ยมที่สุด เราไม่ใช่ส่วนหนึ่งของบ่วงโซ่อาหารตามธรรมชาติ ไม่ได้เป็นสิ่งที่โลกร้องขอจากธรรมชาติ แต่กลับเป็นสายพันธุ์ที่บุกรุกราน เชื้อไวรัสติดต่อที่ระบบภูมิคุ้มกันของโลกกำลังต่อสู้เต็มกำลังเพื่อป้องกันตัวเอง ต่างจากเชื้อไวรัสตัวอื่น เรามีความรู้ ความสามารถที่จะปรับตัว และสงวนรักษาเจ้าบ้านของเรา แต่เรากลับฆ่าล้างอย่างไม่แยแส เราสนใจแต่เรื่องของตัวเอง ตัวของฉัน ความเป็นฉัน หรือไม่ก็แค่ไม่ยี่หระต่อความหายนะที่ตนเองก่อ ปล่อยให้หายนะไปเอง ปฏิเสธที่จะรับรู้ถึงปัญหาใด หรือจะด้วยความคิดที่ว่า “อย่างไรพวกเราก็ตายเสียก่อนที่ปัญหาจะเกิดขึ้นจริงอยู่ดี” ข่าวผ่านตาทุกวันเป็นสิ่งยืนยัน สุดที่จะทนรับในความยโสโอหังของเผ่าพันธุ์มนุษย์

พูดจาโผงผางชั่วขณะ

ทำไมต้องมากร่นบ่นอย่างนี้ บางทีเพราะผมรู้สึกเหมือนละอองธุลีในมวลอนูอากาศเมื่อเห็นสถานที่บางแห่งบนโลกใบนี้ อาทิ ถนนจากคูซโกไปออยแลนเทแทมโบ การยืนอยู่ข้างๆ ต้นซีโควย่าที่ยิ่งใหญ่ในอุทยานซีโควย่าในหุบเขาเซียราเนวาดาในแคลิฟอร์เนีย หุบเขาเดอะเกรทรีฟท์ในเคนย่า และทะเลสาบนากูรู หรืออูลูรูในออสเตรเลีย ผมสามารถพูดต่อไปได้เรื่อยๆ แต่คุณคงพอเข้าใจและเห็นภาพ สถานที่เหล่านี้ธรรมชาติสร้างมา ไม่มีแม้แต่ที่เดียวที่ก่อกำเนิดโดยมนุษย์ Read more...

อ่านต่อไป...

โอกาส – คว้ามันไว้

15 นาทีแห่งความมีชื่อเสียง – ครั้งที่สอง

เสียงหัวเราะของผู้ชมในห้องส่งดังลั่นสั่นประสาท และผมก็งุนงงยิ่งนักกับเหล่าคำถามที่โถมกระหน่ำเข้ามาและการตอบคำถามที่เร็วยิ่งกว่าของผู้ร่วมแข่งขันคนอื่น ตอบตามตรงผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังทำอะไรอยู่ แต่ก็นะ ยังอุตส่าห์ได้มาหนึ่งหรือสองแต้ม แสงไฟส่องกระทบจนร้อน และผมก็พุ่งสมาธิไปที่การพยายามตอบคำถามง่ายๆ ผมจำอะไรไม่ได้มากนัก นอกจากว่าเราถ่ายทำกันประมาณสามตอนของเกมโชว์ (และใช่ เราถ่ายทำกันทั้งวัน) สำหรับผมถ้าจะให้เล่ารายละเอียดทั้งหมดคงต้องกลับไปเปิดเทปวีดีโอที่ผมอัดไว้ ผมเปิดดูคร่าวๆเมื่ออาทิตย์ก่อนว่าผมพอจะจำรายละเอียดเล็กๆน้อยอะไรได้บ้าง แต่ก็แค่เป็นตัวอย่าง คุณไม่สามารถหาตอนที่ออกอากาศได้จากออนไลน์หรอกเพราะมันผ่านมานานมากๆ แต่ถ้าคุณอยากจะดู อืม ผมเคยบอกเมื่อสองสามตอนก่อนหน้านี้ว่าอะไรที่คุณอาจต้องจ่ายเพื่อจะได้ชม มันคือผลผลิตจากทวีปอเมริกาใต้ เจ้าฝักหน้าตาประหลาด และเบลเยียมก็ได้ชื่อจากเจ้าสิ่งนี้…..

 

ผมบอกแล้วผมแสดงความโง่ของตัวเองออกมา คลิปวิดีโอน่าจะให้ไอเดียคุณได้ดี

ถึงแม้จะถ่ายทำอย่างยาวนาน แต่เราก็จัดแจงทุกอย่างได้เสร็จสิ้นสมบูรณ์ในที่สุด และน่าแปลกใจ ผมได้กลายเป็นหนึ่งในผู้เข้าแข่งขันรอบชิง ครูสอนภาษาไทยของผมน่าจะทำอะไรถูกสักอย่างตลอดสามปีที่ผ่านมาที่สอนพื้นฐานภาษาไทยให้ผม เพราะมันช่วยให้ผมสามารถคลำทางแยกคำแบบ ‘ช้าง’ และ ‘ช่าง’ และจนถึงสามารถแสดงท่าประกอบให้เพื่อนร่วมทีมเดาคำได้ แข่งจบได้ที่สองรองจากชาวอเมริกันที่อยู่เมืองไทยมานานสิบปีหรือกว่านั้นถือเป็นความพอใจอย่างยิ่งของผม และผมก็เดินออกมาพร้อมเงินรางวัลที่เกือบเทียบเท่ากับเงินเดือนสิบเดือนของผม ไม่เลวร้ายซะทีเดียว และพัดลมตั้งพื้นก็ดูจะเหมาะเจาะพอดีกับการย้ายเข้าอพาร์ทเม้นท์เล็กๆในกรุงเทพฯสองสามอาทิตย์หลังจากนั้น

ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย

สัญญางานของผมสิ้นสุดลง และผมก็ยังไม่ได้คำตอบจากงานที่เชียงใหม่ ที่บอกผมว่าต้องรอจนถึงปีใหม่ถึงแม้ว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นต์จะตกลงรับแล้ว ดังนั้นผมจึงย้ายเข้ากทม. และคิดว่าจะอยู่สักพักเพื่อหางานระยะสั้นๆ หรือไม่ก็แค่พักนิ่งๆสักสองสามเดือน ผมคิดว่าชื่อเสียงอันรุ่งโรจน์สิบห้านาทีของผมนั้นคงมอดไหม้ไปแล้ว และผมก็ผลักความคิดเกี่ยวกับวงการบันเทิงออกไปจากหัว Read more...

อ่านต่อไป...