รถไฟ Barreado และฝนตกชุ่มฉ่ำ

รุ่งเช้ามาถึงพร้อมกับดวงอาทิตย์ที่แผดเผา ครั้งแรกในรอบหลายอาทิตย์ที่ผมได้สัมผัสความอบอุ่นสักที รถไฟไปมอร์เรสเตจะออกจากท่าประมาณ 9 โมงเช้า ผมจึงใช้โอกาสในตอนเช้าสำรวจสวนสาธารณะเล็กๆ ที่อยู่ถัดจากที่พักไม่ไกลนัก มันเป็นศูนย์วิจัยพัฒนาสิ่งแวดล้อมพร้อมสรรพด้วยเครื่องมือวัดค่าอากาศและน้ำ ออฟฟิศสร้างด้วยไม้ครอบหลังคาผ้าใบเปิดโล่งให้ความรู้สึกสบายและผ่อนคลายใกล้ชิดธรรมชาติแก่พนักงาน ผมสำรวจสวนและเดินไปตามทางก่อนที่จะย้อนกลับมาที่ทางเข้าเพื่อสมทบกับเพื่อนซึ่งจะขับรถไปส่งผมที่สถานีรถไฟ

การเดินทางด้วยรถไฟจากคูริติบา (Curitiba) ไปมอร์เรสเต (Morretes) เป็นอีกหนึ่งของการเดินทางที่ไม่ควรพลาด ภายในระยะสั้นๆ จากเมืองรถไฟเคลื่อนขบวนผ่านพื้นที่ป่าเมื่อค่อยๆ ไต่ขึ้นไปตามเส้นทางบนภูเขามารุมบิ (Marumbi Mountains) เซอราดูมาร์ (Serra do Mar) เป็นพื้นที่อุทยานป่าเขตฝนชุกแอตแลนติกที่ใหญ่ที่สุดในบราซิลและเป็นบ้านอันกว้างใหญ่ของดอกไม้และสัตว์นานาพันธุ์ การเดินทางระยะทาง 110 กิโล ใช้เวลาประมาณ 3 ชั่วโมง รถไฟเคลื่อนผ่าน 14 อุโมงค์ ข้าม 30 สะพาน สะพานที่ยาวที่สุดซึ่งก็คือ เดอะเซาโยเอา (the Sao Joao Bridge) มีความยาวถึง 113 … Read more...

ความฉลาดในการเลือกอาหาร

ปรารถนาอย่างยิ่ง ตอนนี้เลยที่ผมอยากจะได้แฮมเบอร์เกอร์ชิ้นโตพร้อมกับเฟรนช์ฟราย ผมยอมรับว่าบางครั้งผมก็พ่ายกิเลสสั่งอาหารจากบริการส่งถึงบ้านด้วยเลขจำง่ายสี่หลักพวกนั้น ผมไม่ได้รู้สึกผิดหรอกนะ การทำอะไรตามใจบ้างนานๆทีไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตาย แค่ระวังอย่าให้ติดเป็นนิสัยก็พอ นั่นคือความคิดของเมื่อวาน แต่วันนี้ก็เป็นเรื่องของวันนี้ที่ผมกำลังรอรับประทานอาหารมื้อค่ำอยู่ เปล่า ผมไม่ได้สั่งเบอร์เกอร์เนื้อชิ้นโตโปะชีสฉ่ำเยิ้มหรือมันฝรั่งทอดชุ่มน้ำมัน ผมสำนึกทันและเปลี่ยนใจไปสั่งก๋วยเตี๋ยวน้ำใส่หมูไม่กี่ชิ้นแทน แต่ก็อดที่จะชั่งใจไม่ได้ว่าเมนูไหนกันแน่ที่มีสารอาหารมากกว่ากัน ผมนึกถึงอาหารเหล่านี้ในขณะที่ผมกำลังมองการเตรียมอาหารบนโต๊ะที่เต็มไปด้วยผักหลากหลายชนิด ผมตื่นเต้นดีใจมากกับการเตรียมตัวต้อนรับอาคันตุกะจากกรุงปักกิ่งในวันสองวันที่ผ่านมา และวันนี้พวกเราก็พร้อมเต็มที่กับความอร่อยจากเมนูหม้อไฟและแทบรอไม่ไหวที่จะบรรจุมันลงกระเพาะ

อย่าตามแฟชั่น แต่มีเหตุผล ในการเลือกอาหาร

อย่างที่ผมบอกเสมอผมไม่ใช่กูรู ไม่ใช่นักไดเอท โภชนากร หรือแม้แต่ผู้เชี่ยวชาญทางด้านอาหาร ผมแค่อยากจะแชร์ข้อมูลทางเลือกของอาหารที่ผมบริโภคอย่างมีสติ (และอย่างลืมตัวเป็นครั้งคราว) ทางเลือกแบบมีสติก็มักจะลงตัวกับการเลือกเมนูที่มีประโยชน์และคุณค่าทางอาหาร แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าจะมีสักกี่คนที่เห็นว่าวิธีเลือกของผมมีประโยชน์ต่อสุขภาพ แต่ก็อีกนั่นแหละ สิบปีก่อนเราถูกเตือนว่าไม่ควรจะบริโภคไข่ด้วยซ้ำ จู่ๆปัจจุบันการบริโภคไข่สักครึ่งโหลต่อวันกลับไม่ใช่ปัญหา เช่นเดียวกับการบริโภคผลิตภัณฑ์จากนม ไม่ว่าจะนมสด ชีส หรืออื่นๆ ที่เคยถูกติงว่าควรบริโภคในปริมาณจำกัด รวมถึงผลิตภัณฑ์อาหารจากธรรมชาติอีกมากมายที่หลังจากนั้นเสมือนจะไม่เลวร้ายอีกต่อไป (คุณปู่ของผมอยู่ถึง 99 ปี และท่านก็เอร็ดอร่อยกับการบริโภคเบคอนและไข่จนถึงชีวิตวันสุดท้ายของท่าน คิดดูสิ)

การพยายามลื่นไหลไปกับข้อมูลทางออนไลน์เกี่ยวกับสิ่งที่คุณควรหรือไม่ควรกินนั้นใช้เวลามากเสียจนคุณลืมมื้ออาหาร แล้วสุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะคว้าขนมแท่งหวานๆที่อยู่ใกล้ตัวสุด หรืออาหารง่ายๆที่อยู่ตรงหน้า คุณอาจเคยได้ยินสำนวนของฝรั่งที่ว่า “กฎนิ้วหัวแม่มือหรือนิ้วโป้ง”… Read more...

อะไรเอยที่เชื่อมต่อคุณ พระเจ้า เครื่องยนต์ และทุเรียน? 

ผมเดินบ่อยมาก เดินเยอะ เดินอย่างจริงจัง เดินมาตลอดและทุกครั้งที่มีโอกาส จนบางครั้งผมปวดต้นขา แต่แค่ยกแข้งยกขา งอเข่าสักครั้งสองครั้ง แล้วผมก็เดินต่อไปได้อีก คงเป็นความล้าและเจ็บตึงของเส้นประสาทมากกว่า เพราะบางวันผมก็เดินได้ทั้งวันโดยไม่รู้สึกเจ็บแต่อย่างใด เมื่อผมพูดว่าผมเดินเยอะมาก ผมหมายถึงห้ากิโลต่อวันเป็นขั้นต่ำ ผมไม่ได้เดินเร็ว เข่าผมสู้ไม่ไหว มันไม่สนุกเลยกับการเดินภายใต้อุณหภูมิ 85-100 ฟาเรนไฮนต์ (ราว 30 ดีกรีเซลเซียส หรือสูงกว่านั้น) แต่ถ้าคุณคิดจะทำกิจกรรมอะไรสักอย่างที่ไม่ต้องออกแรงมาก สร้างแรงอึดระยะยาว ไม่มีอะไรจะดีไปกว่าการเดินธรรมดาๆง่ายๆแบบนี้หรอก ถ้าพระเจ้าอยากให้คุณขับรถเพื่อไปที่ต่างๆ มนุษย์เราก็คงเกิดมาพร้อมกับพวงมาลัย เครื่องยนต์ และกำลังขับเคลื่อนสี่ล้อแล้ว แต่ตรงข้ามเราคือสัตว์โลกที่มีสองขา และเมื่อเป็นเช่นนั้นเราก็ควรจะใช้สองขาของเราให้เป็นประโยชน์ด้วยการเดินออกกำลังกายทุกวันไปเรื่อยๆ ในการไปไหนต่อไหนที่เราอยากไป

ชีวิตบนทางเท้า 

มันช่างยอดเยี่ยมมากเมื่อคุณได้เห็น ได้ยิน และได้ประสบการณ์ที่แปลกใหม่เมื่อคุณไม่ขับรถและเดินเท้าไปตามทางแทน แน่นอนคุณเคลื่อนตัวไปได้ช้ากว่า แต่การใช้ชีวิตนั้นมันไม่ควรจะเป็นความเร่งรีบตลอดเวลาทุกวันและยี่สิบสี่ชั่วโมง เมื่อขับรถ จริงอยู่คุณจะไม่ได้กลิ่นตลบอบอวลของทุเรียน แต่คุณก็จะไม่ได้กลิ่นหอมๆของดอกไม้จากสองข้างทางเช่นกัน คุณจะพลาดการเห็นรอยยิ้มของคนแปลกหน้าเมื่อคุณเปิดประตูรอเขา พลาดที่จะเห็นสีสันต่างๆที่ช่วยเติมความสวยงามแก่ชีวิต แน่นอนคุณย่อมไม่ได้เสียดายการสะดุดหลุมบ่อระหว่างทาง แต่ก็อีกนั่นแหละ ชีวิตเราก็เจอเรื่องราวปัญหามากมายไม่ต่างจากการตกหลุมบ่อขรุขระเหล่านั้น และอยู่ที่ว่าเราจะจัดการกับมันอย่างไงเพื่อฝ่าฟันปัญหาไปให้ได้ ฉะนั้นแล้วเราจะไปกังวลอะไรกับแค่หลุมบ่อตามทางเดิน… Read more...