เกลัวที่จะถูกลืม

หลังจากผ่านไปกว่า 25 ปี ของการสวมบทบาทหน้าที่ในละครต่างๆ (ราวกว่าร้อยเรื่อง) ผมมองย้อนกลับไปถึงประสบการณ์ทั้งหมด และพูดได้ว่านานาประการที่ผ่านมาช่างดีงาม – และบางอย่างที่ไม่ดีนัก – ผมสนุกกับการเข้าฉาก แต่งตัว และสวมบทบาท แต่แล้วก็วิตกกังวลเมื่อไม่ได้รับโทรศัพท์ ถูกขอร้อง หรือไม่มีงานเข้า รายได้พิเศษจากการแสดงช่วยค่าใช้จ่ายได้มาก และช่วยป้องกันการถูกประท้วงจากพนักงานบริษัทของผม มันไม่ได้หมายความว่ารายได้ไม่ได้เป็นที่ถูกใจในปัจจุบัน ยิ่งมาก ยิ่งดี แต่เมื่อเวลาผ่านไป ผมมีทางเลือกมากขึ้น และไม่กังวลหากไม่ได้รับการติดต่อ ผมหยุดเครียดและคิดว่าอาจตกยุคหรือแก่เกินกว่าที่จะสวมบทบาทใดๆ (พิจารณาจากการที่เห็นดาวจรัสแสงมากมายที่โดดเด่นในวงการมาเป็นปี และสุดท้ายก็เงียบหายไปหลังจากสามปี ผมถือว่ายังโชคดีและรู้สึกขอบคุณผู้อำนวยการสร้างและบริษัทต่างๆที่ให้โอกาสผมได้ทำงาน)

ความวิตกกังวลอย่างหนักที่ผมมีคือประมาณสิบปีหลังจากเริ่มงานแรกและทำมาอย่างต่อเนื่อง ผมเป็นนักแสดงอิสระไม่สังกัดช่องใด และแสดงละครกับหลายช่องยกเว้นช่องหนึ่ง สัดส่วนการตลาดนั้นมีความแตกต่าง มีช่องหลักในไทยที่แข่งกันในส่วนแบ่งหลักในตลาดสองช่อง ผมเล่นหลายบทบาทในละครหลายเรื่องกับช่องหนึ่ง ในขณะที่ไม่ได้เล่นกับอีกช่องเลย จนกระทั่งได้รับการทาบทามให้สวมบทที่ผมไม่อยากปฏิเสธ ผมรับบทนั้น ทำงานอย่างสนุก และได้รับกระแสตอบรับที่ดี และแล้วความวิตกก็เข้ามา นอกจากความจริงที่ว่าผมไม่ได้เซ็นสัญญาช่อง ผมเริ่มสงสัยว่าการที่ผมไปเล่นให้อีกช่องจะเป็นการสิ้นสุดอาชีพของผมหรือไม่ ช่องดั้งเดิมอาจไม่พอใจที่ผมไปเล่นให้ช่องคู่แข่ง แต่ไม่มีใครพร้อมจะเซ็นสัญญา แล้วจะให้ผมทำอย่างไร ไม่มีโทรศัพท์ ไม่มีข้อเสนอ ไม่มีการสนทนากันเรื่องงานในอนาคต

18 เดือนของการรอคอยและกังวล

การเล่นบท ‘คนเลว’

แล้วเราก็กลับมาจากตุรกีเพื่อจะเตรียมพร้อมสำหรับทริปต่อไป ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าประเทศอะไร แต่เหมือนว่าเราเดินทางไปที่ต่างๆในช่วงฤดูหนาว ฟินแลนด์ในกุมภาพันธ์ ออสเตรเลียในมิถุนายน เกาหลีใต้ในตุลาคม อาร์เจนตินาในสิงหาคม มอสโคว์ในกุมภาพันธ์ และอีกหลายประเทศสลับกันวุ่นวายไปมา ผมจะพูดถึงประเทศเหล่านี้เมื่อถึงเวลา ให้เวลาคุณพักฟื้นฟูสักหน่อยจากทริปตุรกีอันยาวนาน

ถึงแม้ผมจะมีส่วนร่วมกับฝ่ายผลิตรายการในแผนกต่างประเทศ ผมยังช่วยแผนกอื่นที่สามารถนำทักษะทางด้านภาษาของผมมาใช้ แผนก “ทำลายสถิติ” ซึ่งเราจะล้างสถิติกินเนสบุคด้วยการเชิญเจ้าของสถิติแต่ละแขนงมาประเทศไทยเพื่อทำลายสถิติเดิม เรามีนักสร้างสถิติอยู่จำนวนหนึ่ง รวมถึงนักปั่นจาน ชายผู้แข็งแกร่ง นักคล้องบ่วงบาศและตวัดแส้ และผู้ชำนาญด้านอื่นๆ ในขณะเดียวกันเรายังเชิญโชว์ต่างๆมาแสดงในประเทศไทย ไม่ว่าจะเป็นนักสเก็ตบอร์ด นักสะกดจิต มนุษย์แม่เหล็ก (ผู้ซึ่งทนต่อการถูกแทงได้) และนักบวชเส้าหลิน ถึงแม้แต่ละการแสดงจะเป็นการโชว์เดี่ยวเพียงครั้งเดียว แต่คณะนักบวชนั้นแตกต่างโดยสิ้นเชิง และแน่นอนว่ามีระดับของตนเอง แม้แต่ทุกวันนี้ยังเป็นไปได้ที่จะไปเที่ยวสำนักเส้าหลินเก่าแก่ในเมืองจีนและใช้เวลาเรียนรู้เกี่ยวกับเบื้องหลังประวัติศาสตร์อันยาวนานของทักษะความแกร่งและวิชาตัวเบาของนักบวชเหล่านี้ ผมยังได้อ่านเรื่องราวเกี่ยวกับคนที่มาใช้เวลาหลายเดือนหรือยาวนานกว่านั้นพำนักอาศัยอยู่กับเหล่านักบวชเพื่อฝึกวิทยายุทธ ทั้งยังสำคัญกว่านั้น บทเรียนหลักที่สอนให้เรียนรู้คือ การรู้จักให้เกียรติผู้อื่นและถ่อมตัว

กับความหลากหลายของการแสดงและโชว์จากต่างประเทศ ในไม่ช้ารายการก็ได้รับความนิยมและเรทติ้งพุ่งทะลุเพดานในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์และบ่อยครั้งที่ผู้ชมมักจะสอบถามเข้ามาว่าสิ่งที่พวกเขาได้รับชมคือความจริงหรือเป็นแค่การแสดง ในขณะเดียวกัน เรื่องราวในประเทศจะเน้นเกี่ยวกับอาหาร ความสามารถแปลกๆ และการทำสถิติ อึด ถึก ทน (เช่นการอัดตัวอยู่ในตู้กระจกเป็นวันๆกับแมงป่อง) และอื่นๆอีกมากมาย เราพยายามอยู่สักพักหลังทริปถ่ายทำที่มอสโคว์ที่จะนำละครสัตว์มอสโคว์มาแสดงที่ไทย แต่น่าเสียดายที่เกินงบ … Read more...