เทคนิคพิเศษและความเสี่ยงอันตราย

คนเลวกำลังจะตาย …

ผมถูกทิ่มแทง ยิงจนพรุน ไหนคอจะถูกบีบ ถูกดึงแขวน เหยียบย่ำกระหน่ำซ้ำจนสิ้นใจ ท่ามกลางการถูกกระทำอันเหี้ยมโหดเหล่านั้น แม้แต่แมวเกิดซ้ำเก้าชีวิตก็ยังสำรองไม่พอ และแต่ละครั้งที่มีการกระทำอันร้ายกาจใหม่ๆกับตัวร้ายเข้ามาในความคิด ผมก็เริ่มสำรวจความเป็นไปได้ของอันตรายและความเสียหายที่สามารถเกิดขึ้นจริง และบ่อยครั้งพอที่ผมพบว่ามีความเป็นไปได้อย่างหนักที่ความผิดพลาดสามารถจะเกิดขึ้นได้ – ผมไม่ยอมถูกมัด หรือเอาเขือกมาพันรอบคอผมเป็นแน่ ผมฟกช้ำจากเทคนิคพิเศษมาหลายครั้ง และเข่าและแขนของผมไม่อาจทนได้อีกต่อไปเมื่อถามวิธีฝึกล้มหรือกระโดดจากพวกเขา ผมเริ่มเล่นบทบู๊ด้วยตัวเอง และถึงแม้มันจะไม่ได้มีบทบาทอะไรมากนักกับบทที่ผมได้รับ แต่มันก็มากพอที่บางช่วงผมแทบหายใจไม่ทัน และหวังว่าทุกอย่างจะเป็นไปได้ด้วยดี ผมหัวเราะในบางครั้งที่เห็นดาราฮอลลีวู้ดใหญ่ๆนั่งอย่างชิลล์ในขณะที่ตัวแสดงแทนกำลังเตะและล้มแทนพวกเขา ผมรู้ เป็นเพราะความต้องการของ บริษัท ประกันภัยที่ไม่อนุญาตให้นักแสดงทำ stunts ของตัวเอง แต่เอาจริงๆเหอะ การตกจากเก้าอี้ลงสู่เบาะรองรับนุ่มๆต้องใช้ตัวแสดงแทนกันด้วยรึ เผื่อคุณยังไม่รู้ ฉากบู๊ส่วนใหญ่ที่คุณได้ดู (พวกเล่นกับมีด กังฟูสู้กัน เตะต่อยเทือกนั้น) มันไม่ใช่นักแสดงของคุณหรอกที่เล่นจริง มันคือใครสักคนที่สวมชุดแบบเดียวกันสวมบทบาทนั้นแทน – เสียใจด้วยนะ แต่ก็นั่นแหละความจริงของโลกมายา

 

ความโง่เขลาสาเหตุสำคัญของความล้มเหลว SFX

บ่อยครั้งเทคนิคพิเศษเปลี่ยนภาพยนต์ธรรมดาๆให้กลายเป็นหนังที่ทำเงินได้อย่างถล่มทลาย ฉากถล่มยิงเยอะๆ (พระเอกยิงผู้ร้ายไม่ถูกสักทีแม้ว่าจะถล่มห่ากระสุนไปแล้วเป็นหมื่นนัด) และฉากเพลิงไหม้และควันโขมง การแสดงไม่ต้องเลิศนักตราบเท่าที่คนดูจะได้อ้าปากค้างกับเปลวไฟที่โหมกระหน่ำและฉากลุ้นระทึกเสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย และหลังจากมีความหายนะและอุบัติเหตุและอันตรายต่างๆที่เกี่ยวเนื่องกับฉากระเบิดและถล่มยิง Read more...

อ่านต่อไป...

ทหารของเล่นในโลกมายา

หลบระเบิดและกระสุน

เมื่อมาถึงภาพยนตร์ ผมไม่เคยทำมันอย่างจริงจัง มันดูจะหรูหรากว่า และแน่นอนว่าลงทุนสูงกว่าละครจอแก้ว บางครั้งหนังสั้นกว่าแต่เงินลงทุนก้อนใหญ่กว่า และนั่นผมหมายถึงละครโทรทัศน์สองตอนโดยทั่วไปค่าใช้จ่ายประมาณ 50,000 – 150,000 เหรียญฯ ในขณะที่ภาพยนตรฺ์ในความยาวเท่ากัน ใช้เงินทุนไม่ต่ำกว่าหนึ่งล้านเหรียญฯ ในขณะที่ หนังโฆษณาเพียง 30 วินาที ของสินค้าดังๆใช้จ่ายเงินถึงหนึ่งล้านหรือมากกว่า คิดดูแล้วกัน

ทหารในเครื่องแบบ

การเข้าสู่วงการหนังก้าวแรกของผมคือตัวประกอบในหนังสงครามเวียดนาม “Frankie’s House” นำแสดงโดย เควิน ดิลลัน (Kevin Dillon) ผมอายุ 28 และไม่รู้ความแตกต่างระหว่างปืน M16 และ M60 แต่ผมคิดว่าการวิ่งตะลุยทุ่งในชนบทภายใต้ชุดทหารน่าสนใจพอ ผมไม่รู้จักวงการนี้แต่ดันเจอผู้ช่วยผู้อำนวยการสร้างผู้ซึ่งผมได้พบอีกทีหลายปีจากนั้นตอนทำรายการตามไปดูและมีโอกาสได้ร่วมงานกันบ่อยครั้งในหลายปีที่ผ่านมา การแคสติ้งไม่ยากอะไร แค่ผมเหมือนทหารและอายุช่วงนั้นก็เหมาะสมกับบทพอดี จับผมแต่งตัว ทาหน้าด้วยถ่านและโคลนให้ลุคเหมือนทหาร มีการเทรนสั้นๆการใช้ปืนกล การสวมหมวก และการปรับบุคลิกให้เหมือนทหารหน่วยรบ เป็นครั้งแรกที่ผมได้จับปืนจริงๆ โดยปกติผมไม่ชอบปืนอยู่แล้ว และเมื่อมันอยู่ในมือ ผมตรวจสอบให้แน่ใจว่าไม่มีกระสุนบรรจุอยู่ คนอื่นที่ได้รับปืนเริ่มเล่นกันไปมาทันที เอาปืนชี้ไปซ้ายขวาจนกระทั่งเสียงตะโกนสั่งให้หยุดทำให้ทุกคนสงบลงได้ ผมเคยจับปืนมาก่อนในละครหลายเรื่องที่เล่น และแต่ละครั้งที่มีบทที่ใช้อาวุธก็มักจะมีไอ้โง่หน้าไหนสักคนที่ไม่รู้ว่าแม้แต่ปืนปลอมก็สามารถทำให้ตายหรือบาดเจ็บสาหัสได้ แรงปะทะของปืนและดินปืนที่ฝังอยู่ในแว่นตาของผมเป็นหลักฐานRead more...

อ่านต่อไป...