ความพยายามครั้งแรกในการแสดง

สุรีรัตน์ล่องหนและผม นักวิทยาศาสตร์สติเฟื่องที่ช่วยให้เธอหายตัวได้ ผมสาบานเลยว่าแม้แต่ต้นไม้ที่ลานหน้าบ้านของผมยังสง่างามและพริ้วไหวแถมอาจจะสวมบทบาทได้ดีกว่าผมเสียด้วยซ้ำ เด็กหนุ่มผอมโย่งวัยยี่สิบห้าผู้ไม่รู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่ และบางครั้งก็ห้อยหัวโหนตัวอยู่บนต้นไม้พยายามแกล้งให้ตัวละครคนอื่นตกใจ ซีรีส์ดำเนินไป ซีนที่ผมสติค่อยๆหลุดนั่นคือไฮไลท์ของตอน บางครั้งที่ผมสลบไปพร้อมน้ำลายยืด หรือจะอะไรก็แล้วแต่ที่บทส่งมา (เชื่อเหอะว่าทอม ครูซไม่เคยต้องทำอะไรแบบผม) แต่ทุกอย่างคือช่วงเวลาที่แสนวิเศษ และผมก็ยังสนุก (โดยส่วนใหญ่) กับการถูกตามตัวไปสวมบทอะไรแบบนี้หรือแสดงเป็นตัวละครอื่นๆ

ทำงานเพื่อให้ตรงตามกำหนดเวลา

จะว่าไปคนส่วนใหญ่ชอบคิดว่าการทำงานในกองถ่ายเป็นเรื่องสวยหรู และยิ่งละครที่ผู้ชมได้ชมนั้นทุกอย่างดูเสมือนง่ายและสมบูรณ์แบบ แต่เชื่อเหอะ ผมยังไม่เคยเห็นเลยสักครั้ง (ไม่ว่าจะอยู่เบื้องหน้าหรือเบื้องหลังกล้อง) ที่งานไหนจะผ่านไปได้อย่างราบรื่น และซีรีส์แรกที่ผมแสดงก็เจอปัญหาเป็นครั้งคราว แต่ผมไม่ได้คิดอะไรมาก ผมว่าทุกอย่างคือช่วงเวลาที่น่าประทับใจ ผมไม่ควรจะเล่าเรื่อยเปื่อยมากนัก แต่ก็มีหลายช่วงที่ดีและไม่ดี ไม่ว่าจะผ่านมาเนิ่นนานกี่ปี สงครามกระชากเรทติ้ง ก็ยังมีอยู่เรื่อยมาจนถึงทุกวันนี้ และไม่ใช่เรื่องแปลกที่แต่ละสถานีจะมีละครเรื่องใหม่ออกอากาศทั้งที่ยังถ่ายทำไม่เสร็จสมบูรณ์ (ยกตัวอย่าง ผมเล่นเรื่องหนึ่งที่มีเพียงสองตอนที่ถ่ายเสร็จ แล้วก็ต้องรีบอัดที่เหลืออีกสิบสามตอนให้เสร็จภายในหกอาทิตย์ แต่นั่นก็อีกเรื่อง) เรื่องนี้ก็เช่นกัน โชคดีที่่แต่ละตอนส่วนใหญ่ถ่ายทำไปแล้ว ดังนั้นถึงแม้จะมีความกดดัน การถ่ายทำที่เหลือก็ยังพอจะชิลล์กันได้บ้าง ยกเว้นตอนหนึ่งที่เจาะจง นัดนักแสดงตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าที่โลเคชั่นในกรุงเทพฯ พวกเรามาถึง รับประทานอาหารเช้า แต่งหน้า ทำผม แต่งตัว … Read more...