การเต้นรำ Tango ในบัวโนสไอเรส

เรียน Tango, ฝันร้าย และร้านหนังสือที่สวยที่สุดในโลก

อเมริกาใต้เป็นทวีปที่เจิดจ้า มีสีสรรและชีวิตชีวา และเสียงดนตรีในทุกมุมเมือง และเพียงไม่กี่คนก็สามารถเปลี่ยนการรวมตัวเป็นปาร์ตี้เต้นรำ จากซัลซาเป็นมาเรนเก้ แรมบ้าและแมมโบ้ จนถึงบาชาตาและแทงโก้ ที่นี่เวียนนีสวอลทซ์อย่างเป็นพิธีรีตองนั่นถูกขำใส่แน่ และแทนที่ด้วยสิ่งที่สามารถบรรยายได้แค่ว่าเย้ายวน เต็มไปด้วยชีวิตชีวา ยักย้ายส่ายสะโพก เคลื่อนย้ายอย่างรวดเร็ว หนึ่งในค่ำคืนแรกในโบโกต้า ผมได้ลิ้มรสประสบการณ์ว่าการเต้นรำเป็นส่วนสำคัญที่ยิ่งใหญ่ของวัฒนธรรม และเป็นความตั้งใจของผมที่จะสิ้นสุดการเดินทางไปอเมริกาใต้ด้วยการพยายามที่จะเต้นแทงโก้ เพราะผมเปลี่ยนแปลงส่วนหนึ่งของทัวร์ที่ผมจองไว พรอมการเลียนตั๋วรถ ผมได้รับข้อเสนอให้เข้าเรียนแทงโก้และดินเนอร์พร้อมเต้นรำเป็นการแลกเปลี่ยน และนั่นเป็นเป้าหมายของผมในคืนนั้น ในขณะเดียวกันผมร่วมกับเจ้าบ้านเดินตะลุยชมบัวโนสไอเรสในช่วงเช้า

 

 

 

 

 

 

ฝันร้ายของคนอธรรม

พวกเราเยี่ยมชมตลาดขายของเก่าขนาดใหญ่และเดินดูของเก่าจากหลายทศวรรษและข้าวของที่ไม่จำเป็นต้องเก่าจริงแต่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวและนำมาใช้ใหม่ เราพบร้านอาหารพื้นเมืองที่จะได้เอร็ดอร่อยกับมื้อสายก่อนแยกย้ายไปทำกิจกรรมที่เหลือของวัน – ผมไป the Museo Nacional de Bellas Artes พิพิธภัณฑ์ซึ่งมหัศจรรย์ที่จะเปิดโลกทัศน์และรื่นรมย์กับผลงานศิลปะหลากชิ้น รวมถึงผลงานชิ้นเอกของศิลปินชาวอาร์เจนตินาหนึ่งในภาพเพ้นท์ที่สะดุดตาผมคือ

Nightmare of the Unjust โดยศิลปินชื่อ Antonio Berni เบอร์นี่เปลี่ยนสไตล์ชิ้นงานศิลปะได้หลากหลายแนวจากอิมเพรสชั่นนิสต์ไปเซอร์เรียลและป็อปอาร์ต Read more...

อ่านต่อไป...

ทุกอย่างเกี่ยวกับเท้าในบัวโนสไอเรส

การวิ่งที่ฟลอเรส

ผมเคยไปบัวโนสไอเรสมาก่อนเมื่อ 25 ปีที่แล้วในปี 1992 ครั้งนั้นผมนำทีมผลิตรายการโทรทัศน์เล็กๆ จากไทยและพวกเราสร้างรายการหลายตอนซึ่งมีความยาว 8 นาทีเกี่ยวกับเรื่องราวแปลกประหลาดจากต่างประเทศ พวกเราเข้าร่วมแข่งขันฟุตบอล เยี่ยมชมพิพิธภัณฑ์เพื่อพูดถึงไดโนเสาร์ ไปดูหลุมฝังศพเอวิต้า ร่วมรับประทานอาหารค่ำพร้อมดูโชว์การเต้นรำ ผมตั้งตารอไปสำรวจเมืองอีกครั้งเพื่อจะดูว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลงไปบ้างในตลอดหลายปีที่ผ่านมา มันไม่มีอะไรเปลี่ยนไปมากนัก แน่นอนว่าการจราจรพัฒนาขึ้นบ้าง และมีตึกสูงๆ ผุดขึ้น แต่โดยรวม เมืองยังคงเดิม ทันสมัย ไม่เก่าและน่าเบื่อ เดินทางมาถึงสถานีกลางรถไฟและรถทัวร์จากเม็นโดซา ผมพยายามหาทางไปอพาร์ทเม้นท์ที่ผมจะเข้าพักอีกสองสามคืน ผมไปสถานีรถไฟใต้ดิน ว่าจะนั่งรถไฟไปแทนการเดินอีก 7 กิโล (การเดินเป็นระยะทาง 7 กิโลนั้นไม่มากอะไรสำหรับผมซึ่งใช้เวลาเพียงชั่วโมงเดียว แต่ผมไม่อยากจะทำเช่นนั้นเมื่อต้องลากกระเป๋าสัมภาระไปด้วย) ตอนแรกผมขึ้นรถผิดทาง แต่ในที่สุดก็กลับมาถูกสถานีจนได้ มันเกือบเที่ยงแล้วตอนผมมาถึงที่พัก ผมกดกริ่ง ประตูเปิดให้เข้าไปยังอพาร์ทเม้นท์เล็กๆที่สะดวกสบาย เต็มไปด้วยหนังสือและนิตยสารซึ่งทั้งหมดเอนเอียงไปทางแนวคิดฝั่งซ้าย ผมได้เข้าสู่โลกของคนที่พูดได้หลายภาษา และมีใจชอบศิลปมีแนวความคิดของความเท่าเทียมของคนตามระบอบคอมมิวนิสต์ และเป็นมัคคุเทศก์ส่วนตัวที่ให้คำแนะนำและความรู้เกี่ยวกับสิ่งสำคัญต่างๆในบัวโนสไอเรสยังยอดเยี่ยม

(ผมสงสัยระดับการอุทิศต่อความเชื่อระบอบคอมมิวนิสต์ของเขาRead more...

อ่านต่อไป...