เกลัวที่จะถูกลืม

หลังจากผ่านไปกว่า 25 ปี ของการสวมบทบาทหน้าที่ในละครต่างๆ (ราวกว่าร้อยเรื่อง) ผมมองย้อนกลับไปถึงประสบการณ์ทั้งหมด และพูดได้ว่านานาประการที่ผ่านมาช่างดีงาม – และบางอย่างที่ไม่ดีนัก – ผมสนุกกับการเข้าฉาก แต่งตัว และสวมบทบาท แต่แล้วก็วิตกกังวลเมื่อไม่ได้รับโทรศัพท์ ถูกขอร้อง หรือไม่มีงานเข้า รายได้พิเศษจากการแสดงช่วยค่าใช้จ่ายได้มาก และช่วยป้องกันการถูกประท้วงจากพนักงานบริษัทของผม มันไม่ได้หมายความว่ารายได้ไม่ได้เป็นที่ถูกใจในปัจจุบัน ยิ่งมาก ยิ่งดี แต่เมื่อเวลาผ่านไป ผมมีทางเลือกมากขึ้น และไม่กังวลหากไม่ได้รับการติดต่อ ผมหยุดเครียดและคิดว่าอาจตกยุคหรือแก่เกินกว่าที่จะสวมบทบาทใดๆ (พิจารณาจากการที่เห็นดาวจรัสแสงมากมายที่โดดเด่นในวงการมาเป็นปี และสุดท้ายก็เงียบหายไปหลังจากสามปี ผมถือว่ายังโชคดีและรู้สึกขอบคุณผู้อำนวยการสร้างและบริษัทต่างๆที่ให้โอกาสผมได้ทำงาน)

ความวิตกกังวลอย่างหนักที่ผมมีคือประมาณสิบปีหลังจากเริ่มงานแรกและทำมาอย่างต่อเนื่อง ผมเป็นนักแสดงอิสระไม่สังกัดช่องใด และแสดงละครกับหลายช่องยกเว้นช่องหนึ่ง สัดส่วนการตลาดนั้นมีความแตกต่าง มีช่องหลักในไทยที่แข่งกันในส่วนแบ่งหลักในตลาดสองช่อง ผมเล่นหลายบทบาทในละครหลายเรื่องกับช่องหนึ่ง ในขณะที่ไม่ได้เล่นกับอีกช่องเลย จนกระทั่งได้รับการทาบทามให้สวมบทที่ผมไม่อยากปฏิเสธ ผมรับบทนั้น ทำงานอย่างสนุก และได้รับกระแสตอบรับที่ดี และแล้วความวิตกก็เข้ามา นอกจากความจริงที่ว่าผมไม่ได้เซ็นสัญญาช่อง ผมเริ่มสงสัยว่าการที่ผมไปเล่นให้อีกช่องจะเป็นการสิ้นสุดอาชีพของผมหรือไม่ ช่องดั้งเดิมอาจไม่พอใจที่ผมไปเล่นให้ช่องคู่แข่ง แต่ไม่มีใครพร้อมจะเซ็นสัญญา แล้วจะให้ผมทำอย่างไร ไม่มีโทรศัพท์ ไม่มีข้อเสนอ ไม่มีการสนทนากันเรื่องงานในอนาคต

18 เดือนของการรอคอยและกังวล

การเล่นบท ‘คนเลว’

แล้วเราก็กลับมาจากตุรกีเพื่อจะเตรียมพร้อมสำหรับทริปต่อไป ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าประเทศอะไร แต่เหมือนว่าเราเดินทางไปที่ต่างๆในช่วงฤดูหนาว ฟินแลนด์ในกุมภาพันธ์ ออสเตรเลียในมิถุนายน เกาหลีใต้ในตุลาคม อาร์เจนตินาในสิงหาคม มอสโคว์ในกุมภาพันธ์ และอีกหลายประเทศสลับกันวุ่นวายไปมา ผมจะพูดถึงประเทศเหล่านี้เมื่อถึงเวลา ให้เวลาคุณพักฟื้นฟูสักหน่อยจากทริปตุรกีอันยาวนาน

ถึงแม้ผมจะมีส่วนร่วมกับฝ่ายผลิตรายการในแผนกต่างประเทศ ผมยังช่วยแผนกอื่นที่สามารถนำทักษะทางด้านภาษาของผมมาใช้ แผนก “ทำลายสถิติ” ซึ่งเราจะล้างสถิติกินเนสบุคด้วยการเชิญเจ้าของสถิติแต่ละแขนงมาประเทศไทยเพื่อทำลายสถิติเดิม เรามีนักสร้างสถิติอยู่จำนวนหนึ่ง รวมถึงนักปั่นจาน ชายผู้แข็งแกร่ง นักคล้องบ่วงบาศและตวัดแส้ และผู้ชำนาญด้านอื่นๆ ในขณะเดียวกันเรายังเชิญโชว์ต่างๆมาแสดงในประเทศไทย ไม่ว่าจะเป็นนักสเก็ตบอร์ด นักสะกดจิต มนุษย์แม่เหล็ก (ผู้ซึ่งทนต่อการถูกแทงได้) และนักบวชเส้าหลิน ถึงแม้แต่ละการแสดงจะเป็นการโชว์เดี่ยวเพียงครั้งเดียว แต่คณะนักบวชนั้นแตกต่างโดยสิ้นเชิง และแน่นอนว่ามีระดับของตนเอง แม้แต่ทุกวันนี้ยังเป็นไปได้ที่จะไปเที่ยวสำนักเส้าหลินเก่าแก่ในเมืองจีนและใช้เวลาเรียนรู้เกี่ยวกับเบื้องหลังประวัติศาสตร์อันยาวนานของทักษะความแกร่งและวิชาตัวเบาของนักบวชเหล่านี้ ผมยังได้อ่านเรื่องราวเกี่ยวกับคนที่มาใช้เวลาหลายเดือนหรือยาวนานกว่านั้นพำนักอาศัยอยู่กับเหล่านักบวชเพื่อฝึกวิทยายุทธ ทั้งยังสำคัญกว่านั้น บทเรียนหลักที่สอนให้เรียนรู้คือ การรู้จักให้เกียรติผู้อื่นและถ่อมตัว

กับความหลากหลายของการแสดงและโชว์จากต่างประเทศ ในไม่ช้ารายการก็ได้รับความนิยมและเรทติ้งพุ่งทะลุเพดานในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์และบ่อยครั้งที่ผู้ชมมักจะสอบถามเข้ามาว่าสิ่งที่พวกเขาได้รับชมคือความจริงหรือเป็นแค่การแสดง ในขณะเดียวกัน เรื่องราวในประเทศจะเน้นเกี่ยวกับอาหาร ความสามารถแปลกๆ และการทำสถิติ อึด ถึก ทน (เช่นการอัดตัวอยู่ในตู้กระจกเป็นวันๆกับแมงป่อง) และอื่นๆอีกมากมาย เราพยายามอยู่สักพักหลังทริปถ่ายทำที่มอสโคว์ที่จะนำละครสัตว์มอสโคว์มาแสดงที่ไทย แต่น่าเสียดายที่เกินงบ … Read more...

ความพยายามครั้งแรกในการแสดง

สุรีรัตน์ล่องหนและผม นักวิทยาศาสตร์สติเฟื่องที่ช่วยให้เธอหายตัวได้ ผมสาบานเลยว่าแม้แต่ต้นไม้ที่ลานหน้าบ้านของผมยังสง่างามและพริ้วไหวแถมอาจจะสวมบทบาทได้ดีกว่าผมเสียด้วยซ้ำ เด็กหนุ่มผอมโย่งวัยยี่สิบห้าผู้ไม่รู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่ และบางครั้งก็ห้อยหัวโหนตัวอยู่บนต้นไม้พยายามแกล้งให้ตัวละครคนอื่นตกใจ ซีรีส์ดำเนินไป ซีนที่ผมสติค่อยๆหลุดนั่นคือไฮไลท์ของตอน บางครั้งที่ผมสลบไปพร้อมน้ำลายยืด หรือจะอะไรก็แล้วแต่ที่บทส่งมา (เชื่อเหอะว่าทอม ครูซไม่เคยต้องทำอะไรแบบผม) แต่ทุกอย่างคือช่วงเวลาที่แสนวิเศษ และผมก็ยังสนุก (โดยส่วนใหญ่) กับการถูกตามตัวไปสวมบทอะไรแบบนี้หรือแสดงเป็นตัวละครอื่นๆ

ทำงานเพื่อให้ตรงตามกำหนดเวลา

จะว่าไปคนส่วนใหญ่ชอบคิดว่าการทำงานในกองถ่ายเป็นเรื่องสวยหรู และยิ่งละครที่ผู้ชมได้ชมนั้นทุกอย่างดูเสมือนง่ายและสมบูรณ์แบบ แต่เชื่อเหอะ ผมยังไม่เคยเห็นเลยสักครั้ง (ไม่ว่าจะอยู่เบื้องหน้าหรือเบื้องหลังกล้อง) ที่งานไหนจะผ่านไปได้อย่างราบรื่น และซีรีส์แรกที่ผมแสดงก็เจอปัญหาเป็นครั้งคราว แต่ผมไม่ได้คิดอะไรมาก ผมว่าทุกอย่างคือช่วงเวลาที่น่าประทับใจ ผมไม่ควรจะเล่าเรื่อยเปื่อยมากนัก แต่ก็มีหลายช่วงที่ดีและไม่ดี ไม่ว่าจะผ่านมาเนิ่นนานกี่ปี สงครามกระชากเรทติ้ง ก็ยังมีอยู่เรื่อยมาจนถึงทุกวันนี้ และไม่ใช่เรื่องแปลกที่แต่ละสถานีจะมีละครเรื่องใหม่ออกอากาศทั้งที่ยังถ่ายทำไม่เสร็จสมบูรณ์ (ยกตัวอย่าง ผมเล่นเรื่องหนึ่งที่มีเพียงสองตอนที่ถ่ายเสร็จ แล้วก็ต้องรีบอัดที่เหลืออีกสิบสามตอนให้เสร็จภายในหกอาทิตย์ แต่นั่นก็อีกเรื่อง) เรื่องนี้ก็เช่นกัน โชคดีที่่แต่ละตอนส่วนใหญ่ถ่ายทำไปแล้ว ดังนั้นถึงแม้จะมีความกดดัน การถ่ายทำที่เหลือก็ยังพอจะชิลล์กันได้บ้าง ยกเว้นตอนหนึ่งที่เจาะจง นัดนักแสดงตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าที่โลเคชั่นในกรุงเทพฯ พวกเรามาถึง รับประทานอาหารเช้า แต่งหน้า ทำผม แต่งตัว … Read more...

15 นาทีแห่งความมีชื่อเสียง – ครั้งที่สอง

เสียงหัวเราะของผู้ชมในห้องส่งดังลั่นสั่นประสาท และผมก็งุนงงยิ่งนักกับเหล่าคำถามที่โถมกระหน่ำเข้ามาและการตอบคำถามที่เร็วยิ่งกว่าของผู้ร่วมแข่งขันคนอื่น ตอบตามตรงผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังทำอะไรอยู่ แต่ก็นะ ยังอุตส่าห์ได้มาหนึ่งหรือสองแต้ม แสงไฟส่องกระทบจนร้อน และผมก็พุ่งสมาธิไปที่การพยายามตอบคำถามง่ายๆ ผมจำอะไรไม่ได้มากนัก นอกจากว่าเราถ่ายทำกันประมาณสามตอนของเกมโชว์ (และใช่ เราถ่ายทำกันทั้งวัน) สำหรับผมถ้าจะให้เล่ารายละเอียดทั้งหมดคงต้องกลับไปเปิดเทปวีดีโอที่ผมอัดไว้ ผมเปิดดูคร่าวๆเมื่ออาทิตย์ก่อนว่าผมพอจะจำรายละเอียดเล็กๆน้อยอะไรได้บ้าง แต่ก็แค่เป็นตัวอย่าง คุณไม่สามารถหาตอนที่ออกอากาศได้จากออนไลน์หรอกเพราะมันผ่านมานานมากๆ แต่ถ้าคุณอยากจะดู อืม ผมเคยบอกเมื่อสองสามตอนก่อนหน้านี้ว่าอะไรที่คุณอาจต้องจ่ายเพื่อจะได้ชม มันคือผลผลิตจากทวีปอเมริกาใต้ เจ้าฝักหน้าตาประหลาด และเบลเยียมก็ได้ชื่อจากเจ้าสิ่งนี้…..

ผมบอกแล้วผมแสดงความโง่ของตัวเองออกมา คลิปวิดีโอน่าจะให้ไอเดียคุณได้ดี

ถึงแม้จะถ่ายทำอย่างยาวนาน แต่เราก็จัดแจงทุกอย่างได้เสร็จสิ้นสมบูรณ์ในที่สุด และน่าแปลกใจ ผมได้กลายเป็นหนึ่งในผู้เข้าแข่งขันรอบชิง ครูสอนภาษาไทยของผมน่าจะทำอะไรถูกสักอย่างตลอดสามปีที่ผ่านมาที่สอนพื้นฐานภาษาไทยให้ผม เพราะมันช่วยให้ผมสามารถคลำทางแยกคำแบบ ‘ช้าง’ และ ‘ช่าง’ และจนถึงสามารถแสดงท่าประกอบให้เพื่อนร่วมทีมเดาคำได้ แข่งจบได้ที่สองรองจากชาวอเมริกันที่อยู่เมืองไทยมานานสิบปีหรือกว่านั้นถือเป็นความพอใจอย่างยิ่งของผม และผมก็เดินออกมาพร้อมเงินรางวัลที่เกือบเทียบเท่ากับเงินเดือนสิบเดือนของผม ไม่เลวร้ายซะทีเดียว และพัดลมตั้งพื้นก็ดูจะเหมาะเจาะพอดีกับการย้ายเข้าอพาร์ทเม้นท์เล็กๆในกรุงเทพฯสองสามอาทิตย์หลังจากนั้น

ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย

สัญญางานของผมสิ้นสุดลง และผมก็ยังไม่ได้คำตอบจากงานที่เชียงใหม่ ที่บอกผมว่าต้องรอจนถึงปีใหม่ถึงแม้ว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นต์จะตกลงรับแล้ว ดังนั้นผมจึงย้ายเข้ากทม. และคิดว่าจะอยู่สักพักเพื่อหางานระยะสั้นๆ หรือไม่ก็แค่พักนิ่งๆสักสองสามเดือน ผมคิดว่าชื่อเสียงอันรุ่งโรจน์สิบห้านาทีของผมนั้นคงมอดไหม้ไปแล้ว และผมก็ผลักความคิดเกี่ยวกับวงการบันเทิงออกไปจากหัว … Read more...

จากเกษตรกรรมสู่โทรทัศน์ …

ผมควรจะเริ่มต้นทิศทางการเขียนใหม่ที่เกี่ยวเนื่องกับปัจจุบัน แต่หากปราศจากที่มาที่ไป จะมีปัจจุบันได้อย่างไร ผมจึงจำเป็นต้องเท้าความถึงอดีตและจุดกำเนิดของเรื่องราวทั้งปวง บางครั้งชีวิตมีการหักมุมแปลกๆ และย้อนกลับไปเมื่อตอนผมอายุ 25 อยู่ในประเทศที่แปลกประหลาดและวัฒนธรรมที่มีภาษายากเกินกว่าจะเข้าใจ ผมยอมรับว่ามีหลายครั้งในช่วงการทำงานสองปีแรกที่แทบจะถอดใจเก็บกระเป๋าแล้วจองเที่ยวบินแรกกลับบ้าน เมื่อเกิดอารมณ์นั้นขึ้น ผมอยากจะโทรหาสำนักงานที่กรุงเทพฯ และด้วยคำพูดทื่อๆไม่กี่ประโยคที่ชัดเจนว่าผมเกินพอแล้ว พวกเขาก็น่าจะจับผมขึ้นเครื่องเที่ยวถัดไปแล้วส่งไปไหนสักที่ ที่ไหนก็ได้ ไม่แคร์แล้ว ณ จุดนี้ ขอให้พ้นจากประเทศไทยเป็นใช้ได้ แต่ทุกครั้งพวกเขาก็จะบอกให้ผมไปทะเลในช่วงวันสุดสัปดาห์ หรือไปเที่ยวเขา เข้าร่วมงานสังสรรค์หรืออะไรสักอย่างสักสองสามวัน และหลังจากได้ปลีกตัวไปพักผ่อนสักอาทิตย์ ชีวิตก็ดูเหมือนจะง่ายขึ้น น่าสนใจขึ้น แล้วหลังจากนั้นงานก็ดูเหมือนจะไม่เลวร้ายอีกต่อไป

และเมื่อผมใกล้จะหมดสัญญาปีที่ 3 ผมเริ่มมองหาโอกาสใหม่ๆ ดูเหมือนจะมีงานกับบริษัทหนึ่งที่ทางภาคเหนือ หรือไม่ก็บินกลับแคนาดาแล้วทำตัวให้คุ้นเคยกับสังคมที่นั่น ไม่ว่าจะทางเลือกไหนก็ไม่มีอะไรแย่สำหรับผม แต่หากได้งานที่เมืองไทยก็ย่อมดีกว่าเพราะภาษีและค่าครองชีพนั้นถูกกว่าเยอะ และในขณะที่ผมรอคำตอบ เดือนกันยายนก็สิ้นสุดลงอย่างช้าๆ พร้อมการเริ่มต้นของเดือนตุลา ซึ่งเป็นเดือนสุดท้ายก่อนหมดสัญญา ทุกอย่างเคลื่อนไปอย่างเชื่องช้า และแล้วเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น แล้วใครคนหนึ่งก็ชะโงกหัวมาบอกผมถึงสายที่เรียกเข้าจากกรุงเทพฯ ถึงจะไม่รู้ว่าใครโทรมา แต่ก็คิดว่าคงเป็นเพื่อนคนไหนสักคนโทรมาชวนไปกินข้าวหรือไม่ก็ไปไหนสักที่ด้วยกันช่วงสุดสัปดาห์ ผมลุกขึ้นเดินเอื่อยๆอย่างไม่ได้ตื่นเต้นอะไรนักไปยังส่วนหน้าออฟฟิศเพื่อรับสาย

โทรศัพท์ …

สรุปว่าไม่ใช่เพื่อน แต่เป็นเพื่อนของเพื่อนของหนึ่งในครูสอนภาษาไทยของผมเมื่อสามปีก่อนที่ผมยังติดต่ออยู่แต่ไม่บ่อยนัก สิ่งที่อธิบายถึงเหตุผลที่โทรมานั้นน่าสนใจยิ่งนัก และผมก็ไม่แน่ใจนักว่าควรจะตอบกลับอย่างไร ยาวและสั้นของเรื่องนี้ก็ประมาณว่า คนที่โทรหาผมโทรมาในนามของผู้ผลิตการสร้างรายการเกมโชว์ทางทีวีรายการดังที่สุดในเมืองไทย รายการ “มาตามนัด” ในขณะนั้นได้ชื่อว่าเป็นรายการที่เรตติ้งพุ่งทะลุเพดาน … Read more...