ความมหัศจรรย์ของชีวิตในฟาร์ม

การทำงานเป็นไงน่ะรึ?

ผมไม่เชิงเจอโยนเข้าไปเรียนรู้งานเหมือนเจิมศีลบนกองไฟเสียทีเดียวนัก ถึงแม้ว่าอากาศจะร้อนจนแสบผิว และไม่ว่าผมจะอาบน้ำบ่อยแค่ไหนต่อวันผมก็ยังเหงื่อแตกพลักอยู่ดี เห็นสภาพโชคไม่เข้าข้างที่น่าเวทนาของผมแล้ว มีคนปลอบใจผมว่าทนอีกหน่อย เดี๋ยวก็ย่างเข้าสู่ฤดูหนาวแล้วและทุกอย่างจะดีขึ้น แน่นอนเลยหน้าหนาว จะเย็นได้แค่ไหนกันเชียว สามสิบองศารึ ยิ่งกว่านั้นรึ มันยังอีกตั้งหลายเดือน กว่าจะถึงเดือนกันยายนหรือตุลาคมที่อากาศจะเริ่มเย็นลง ในขณะเดียวกันที่ผมยังต้องทำงานและแสร้งทำเป็นเหมือนเข้าใจว่ากำลังทำอะไรอยู่ แถมยังต้องพยายามระวังไม่ให้เหมือนไปดูถูกหรือทำให้ใครขุ่นข้องใจ และผมต้องทำตัวให้มีประโยชน์เพราะผมได้รับค่าตอบแทนการทำงานตั้งสี่พันบาทต่อเดือน หรือเทียบได้ราวๆสองร้อยเหรียญแคนาดา

ทำเล็บเท้าวัว – วัว hiso

หกเดือนแรกผมใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่บนมอเตอร์ไซต์พ่วงบรรทุกเครื่องมือเล็มกีบเท้าของวัว ใช่ เหมือนคนนั่นแหละ การตัดเล็บให้วัวก็ไม่ต่างจากการตัดเล็บเท้ามนุษย์ ปัญหาคือการเล็มกีบเท้าวัวนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะวัวตัวใหญ่และมีแค่สองกีบนิ้ว อีกปัญหาคือ พวกมันมักจะยืนแช่ปลักโคลนหรือพื้นกรวด ซึ่งทำให้กีบด้านและมีหินติดอยู่ตามซอก หรือไม่ก็กีบเท้าเป็นแผลและเริ่มเน่า ดังนั้นรถพ่วงบรรทุกที่เล็มกีบเท้าและเหล่าคนขี่ตระเวนไปทั่วชนบท แวะเยี่ยมฟาร์มหนึ่งต่อไปอีกฟาร์มหนึ่งก็เพื่อช่วยให้พวกวัวเหล่านั้นทรมานน้อยลง

ต่างจากเล็บของมนุษย์ กีบเท้าของพวกมันจำเป็นต้องถูกเล็มให้ลึกพอและอย่างเร็ว และคุณก็จะเห็นเลือดไหลอาบเล็กน้อย ห้ามเลือดโดยการใช้ไอโอดีนล้างแผล และหันไปปลอบใจเจ้าของวัวว่าไม่เป็นไรหรอกแค่นี้เอง ก่อนที่จะหันหลังอำลาและภาวนาว่ากีบเท้าของมันจะหายดีในเร็ววัน โดยส่วนใหญ่พวกมันได้รับการเล็บกีบทันเวลา แต่บางทีก็ช้าเกินการ ช่างน่าเศร้าที่เห็นพวกมันบางตัวต้องทรมานอดตายอย่างช้าๆ เพราะเคลื่อนไหวไม่ได้ และมีอาการซม และในที่สุดก็ไม่ยอมกินอาหารที่ถึงแม้จะวางไว้ให้ตรงหน้า มันน่าอึดอัดและขุ่นเคืองที่ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย คุณอาจถามว่าแค่กรวดก้อนเล็กๆทำไมส่งผลกระทบมากมายนัก ไม่ใช่พวกมันจะเจอตอทิ่มเสียหน่อย เมื่อกรวดพวกนี้ติดตามกีบเท้า ทำให้เกิดฝีอักเสบและหากปราศจากการรักษาอย่างท่วงทัน ก็จะเกิดการติดเชื้อ มีไข้ขึ้น และเลิกกินอาหาร คุณคงพอจะนึกภาพออก Read more...

อ่านต่อไป...

ความไม่รู้จัก ความไม่มี และความไม่เชื่อใจ

$ 3.50 เพื่อข้ามประเทศ

ลาก่อนบาควิซิเมโท และม่งหน้าสู่ซานฟิเลเป หนึ่งในการเดินทางระยะสั้นด้วยรถทัวร์ และที่นั่นผมจะได้พบกับเพื่อนและเครดิตการ์ดพร้อมเงินสด ไม่ใช่ว่าผมจำเป็นต้องใช้มันนัก ทริปแรกจากซานคริสโตบอลถึงบาควิซิเมโทใช้เงินเพียงสามพันห้าโบลิวาร์ หรือประมาณเกือบๆสี่เหรียญสำหรับระยะทางห้าร้อยสี่สิบสี่กิโลเมตร รวมค่ารถทัวร์ (เกรย์ฮาวนด์ ควรปรับตัว) การเดินทางครั้งนี้มีค่าใช้จ่ายน้อยกว่านั้นอีก และผมไปถึงซานฟิเลเปโดยสวัสดิภาพโดยที่เงินสองหมื่นโบลิวาร์ยังอยู่ครบถ้วนในกระเป๋าที่ใช้ระหว่างวันของผม เพื่อนและผมใช้เวลาหลายชั่วโมงเดินเที่ยวชมเมือง ทดสอบว่ากดเงินสักเท่าไหร่ต่อครั้งจากเอทีเอ็ม ชิมอาหารพื้นเมือง เที่ยวชมสำนักผู้เแสวงบุญและสวนบุปผชาติ

ฝักแปลก …

อย่างที่ผมเคยกล่าว ผมชอบที่จะเดินชมสวนสาธารณะและสวนบุปผชาติ มันเต็มไปด้วยความสงบเงียบและสบายใจ ธรรมชาติคือสิ่งสวยงาม เดอะทรอปิคัลฟลอราปาร์ค สวนพรรณพืชและดอกไม้ที่นี่ก็ไม่แตกต่าง และที่ดียิ่งไปกว่านั้นคือไม่มีนักท่องเที่ยวมากนักตอนที่เราเข้าเยี่ยมชม ที่นี่เป็นสวนแบบกึ่งป่าร้อนชื้นจนถึงป่าเขตร้อน พรรณไม้และดอกไม้ไม่แตกต่างนักจากที่ผมเคยเห็นในแถบอื่นๆของโลก ต้นปาล์ม เถาองุ่น พุทธรักษา ขิง กล้วยไม้ แต่มีต้นไม้ชนิดหนึ่งที่สะดุดตาเรามาก เราสองคนม่เคยเห็นต้นไม้ชนิดนี้หรือผลไม้ชนิดนี้มาก่อน ต้นไม่สูงนัก ค่อนข้างเรียว แต่เต็มไปด้วยผลของมัน ปัญหาคือเราไม่สามารถหาลูกที่ตกบนพื้นได้ เรามองหาและหาและแทบจค้นหาทุRead more...

อ่านต่อไป...

อะไรนะ? 66 ตัวอักษร – ช่วยด้วย!

เออพวกเขาพูดว่าอะไรนะ?

ชายหาดช่างสวยงาม และการเรียนภาษาก็ดำเนินต่อไป จากสิงหาคมเข้าสู่เดือนกันยายน และเดือนกันยาก็ถึงเวลาสิ้นสุดของคอร์สเรียน พวกเราได้หยุดพักหนึ่งอาทิตย์ระหว่างสี่อาทิตย์ที่พักอยู่ที่หาดสวรรค์นั่น และสองอาทิตย์สุดท้ายของการฝึกภาษาในจังหวัดที่ใกล้กับกรุงเทพฯมากขึ้นที่ชื่อ นครปฐม ผมต้องยกความดีความชอบทั้งหมดให้แก่เหล่าครูผู้สอนที่มีความอดทนและฉลาดปราดเปรื่องดั่งโซโลมอนผู้รอบรู้ โดยมีผมเป็นบททดสอบของพวกเขา ผมแค่นิ่งเงียบไม่ตอบ และไม่มีส่วนร่วมใดๆทั้งสิ้น ผมมักจะนั่งเฉยๆแล้วก็ยิ้ม และหวังอย่างเงียบๆตลอดเวลาว่า เมื่อถูกตั้งคำถาม ครูจะถามคนอื่นแทน ไม่ว่าพวกเขาจะพยายามหนักแค่ไหน ก็ไม่สามารถทำให้ผมปริปากได้ นอกจากคำพื้นฐานง่ายๆคำสองคำที่พวกเราได้เรียนในวันแรกๆ และแน่นอนผมไม่เคยลืมคำว่า “ครับ” แต่ก็นะบางอย่างมันต้องซึมเข้าสมองผมแน่ๆ เพราะสามสิบปีให้หลังผมพูดภาษาไทยได้คล่องและสำเนียงแทบไม่ผิดเพี้ยนจากเจ้าของภาษา การเรียนสอนทักษะการอ่านให้ผมซึ่งช่วยได้มากตลอดหลายปีถัดมาเมื่อผมเริ่มหัดแปลเอกสารภาษาไทยเป็นภาษาอังกฤษ

 

 

จะทำอย่างไรกับตัวอักษร 66 ตัวอักษร … ?

แต่ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนผมก็ยังไม่สามารถเขียนได้ดีนัก ใช่ถึงแม้ว่าผมจะเขียนตัวอักษรส่วนใหญ่ได้ แต่ผมก็ไม่รู้วิธีสะกดคำที่ถูกต้อง มันมีพยัญชนะถึงสี่สิบสี่ตัวและสระอีกยี่สิบสอง ตัวอักษรสามระดับ และเสียงสูงต่ำที่หลากหลายและการผสมอักขระเหล่านี้คือการให้ความหมายของคำ มีอักษรถึงห้าตัวอักษรซึ่งแตกต่างแต่อ่านออกเสียงเป็นเสียงตัวอักษร “ค” เหมือนกัน ตัวอักษรที่คล้ายกันของ “ต” “ส” และอีกหลายตัว “พ” เป็นต้น และในชีวิตของผมก็ไม่เคยจำได้ว่าตัวไหนเป็นตัวไหน และแต่ละตัวก็ใช้กับคำเฉพาะของแต่ละความหมาย ผมสามารถอ่านภาษาไทยได้เมื่อเป็นรูปประโยค แต่ก็ไม่เสมอไปว่าผมจะอ่านคำเดี่ยวๆได้ เช่นคำว่า “ข้าว” Read more...

อ่านต่อไป...

บนขอบหน้าผา – เวเนซุเอลาจะพังพินาศ

สถานการณ์ วิกฤต

ในที่สุดผมก็อยู่ในรถทัวร์เที่ยวดึกไปบาควิซิเมโท หลังจากถูกเปลื้องผ้า ตรวจค้นตัว และได้รับพรให้นอนหลับฝันดีจากตำรวจ การเดินทางที่เหลือผ่านไปอย่างสงบ รถหยุดที่จุดหยุดตรวจบ้างสองสามครั้งแต่ไม่มีการตรวจค้นเพิ่มเติม นอกจากการตรวจเช็คเอกสารการเดินทางตามปกติ หลายชั่วโมงผ่านไปและผมก็เริ่มคำนวนเวลาการเดินทางใหม่ และเป็นไปได้ว่าผมจะถึงที่หมายราวๆช่วงมื้อกลางวันมากกว่าที่จะเป็นมื้อเช้า ผมไม่มีสัญญาณโทรศัพท์เลย ต้องหวังพึ่งสัญญาญไวไฟที่สถานีรถทัวร์ตอนไปถึงบาควิซิเมโท เพื่อจะส่งข้อความถึงเจ้าของบ้านของผมว่าผมถึงที่หมายแล้ว ไม่นานหลังจากนั้นรถก็ขับนำผมผ่านใจกลางเมืองเพื่อที่จะไปบ้านของเจ้าภาพ ซึ่งเหมือนเป็นโอเอซิส ตึกคอนโดแนวต่ำ และสิ่งอำนวยความสะดวกอย่างครบครันตามคาดหวัง

ความยากลำบากที่ผมเห็น

เจ้าของบ้านของผมเป็นสัตว์แพทย์ เขาแนะนำผมให้แม่ของเขา และหลังจากที่ผมได้วางกระเป๋าของผมในห้องของผม เขาถามผมว่าอยากจะไปแล็บคลีนิคสัตว์กับเขาเพื่อจะเอาตัวอย่างสองสามชิ้นไปทิ้งไว้หรือไม่ ผมยากที่จะปฏิเสธโอกาสที่จะได้นั่งรถดูตัวเมืองบาควิซิเมโท การจราจรไม่พลุกพล่าน แต่สิ่งที่เห็นได้ชัดคือ รถส่วนใหญ่มีสภาพเก่าและผ่านการใช้งานมาอย่างสมบุกสมบัน และที่เห็นชัดกว่านั้น ผู้คนต่อคิวยาวในซุปเปอร์มาร์เก็ตและร้านขายของชำ เขาบอกผมว่าบางครั้งคนจะยืนต่อคิวเพื่อซื้อสิ่งจำเป็นเช่น ข้าว ข้าวโพต แป้งสาลี ใช้เวลาเป็นชั่วโมงๆ และบ่อยครั้งอีกเช่นกันที่หลังจากการรอคอยหลายชั่วโมงพวกเขาก็ต้องหันหลังกลับเพราะสิ่งของที่รอซื้อนั้นขายหมดก่อนหน้าไปเสียแล้ว และสำหรับสิ่งจำเป็นอย่างอื่น เช่น กระดาษชำระ ยาสีฟัน น้ำตาล น้ำมันที่ใช้ปรุงอาหาร ลืมไปได้เลย ไม่มีขายมานานมากแล้ว และนี่คือคำอธิบายว่าทำไมถึงมีฝูงชนทะลักทั้งสองฝั่งของชายแดนเวเนซูเอลาโคลอมเบีย เพื่อที่จะซื้อสินค้าและกักตุนสิ่งที่ขาดแคลนพวกเขาพกถุงใหญ่เต็มไปด้วยสินค้าที่จำเป็นกลับไปใช้ที่บ้าน “ถ้าพวกเขาจะไม่เจอยึดของที่จุดตรวจค้นเสียก่อน” เขาพูดเงียบๆ Read more...

อ่านต่อไป...

ชีวิตบนชายหาด แต่ต้องเรียนรู้ภาษาที่ยากลำบาก

ไปไหน?

ในบรรดาคำถามทั้งหมด นี่ต้องเป็นคำถามที่ตอบง่ายที่สุดและที่ล่วงล้ำที่สุด “คุณกำลังจะไปไหนน่ะ?” และความสนใจของผู้ถามเอง ในคำตอบนั้น ขึ้นอยู่กับระดับของน้ำเสียงที่ถามไปงั้น ไร้ความสนใจที่จะอยากรู้ จนถึงการคาดคั้นที่ต้องการให้ตอบ ‘คุณควรจะให้คำตอบที่ถูกแก่ฉันหรือไม่งั้นเจอดีแน่’ ผมได้เรียนรู้ความแตกต่างในระดับความเข้มข้นของน้ำเสียงนั้นในที่สุด แต่ระดับแรกที่ได้เจอนั้นเกิดขึ้นอย่างเร็วภายในอาทิตย์แรกหลังจากที่ผมอยู่ในเมืองไทย ผมได้ไปฝึกเรียนภาษาไทยตลอดสี่อาทิตย์ในสถานที่สวยงามแห่งหนึ่งในเมืองไทย เหมือนเป็นโบนัสแรกหลังจากออกจากแคนาดา สี่อาทิตย์ในเมืองชายทะเลที่เคยสวยงามราวหาดสวรรค์ที่ชื่อหัวหิน ผมใช้คำว่าเคยเพราะเมืองเล็กๆที่แสนจะสวยงามแห่งนี้ได้มีการเปลี่ยนแปลงไปอย่างมากในช่วงสามสิบปีให้หลังจนแทบที่จะจำภาพเก่าๆไม่ได้ และการเปลี่ยนแปลงส่วนใหญ่ไปในทิศทางที่แย่ลง ที่โชคร้ายกว่านั้นการพัฒนาของอีกหลายเมืองที่แทบจะไร้การวางแผนที่เกิดขึ้นในช่วงสามทศวรรษที่ผ่านมาแม้ว่าจะมีตัวอย่างของสถานที่ที่ถูกทำลายเพราะนักธุรกิจไร้ยางอายอยู่ก็ตาม ถ้าการวางแผนมีความระมัดระวังสถานที่เหล่านั้นย่อมไม่ถูกทำลาย และสิ่งอำนวยความสะดวกที่จำเป็นสำหรับการท่องเที่ยวก็สามารถใช้ได้ โดยไม่ทำลายทัศนียภาพที่สวยงามของเมือง ชายหาด หรือหมู่เกาะ แต่กลับยังสามารถให้บริการแก่นักท่องเที่ยวจำนวนมากที่หลั่งไหลกันมา หลายเหตุผลที่เมืองเหล่านี้มีการพัฒนาอย่างปราศจากการควบคุมและรีบเร่งเกินไป บทเรียนที่ไม่เคยจดจำ

ชีวิตบนชายหาด แต่เรียนภาษา …

ร้อยคำหรือประมาณนั้น จะมีคำภาษาอังกฤษโผล่ขึ้นมาสักคำ ผมนั่งคิดอย่างงงงวยและเริ่มทบทวนการตัดสินใจของผม ว่าที่ผมขึ้นเครื่องและไปที่อีกฟากของโลกมันเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องหรือไม่

ช่วงเวลาที่ได้อยู่ที่นี่เป็นหนึ่งในสิ่งที่น่าสนใจที่สุดในชีวิตของผม และใช่ ทั้งยังเป็นหนึ่งในความอึดอัดสับสนด้วย ใช่ หาดทรายสีขาว น้ำทะเลใสสะอาดและสวยงาม ถึงจะมีแมงกระพรุนให้เห็นอยู่บ้างก็ไม่เป็นไร และที่พักที่คุณฝันอยากจะไปตากอากาศ บังกะโลสองชั้น และระเบียงที่กว้างขวางบนชั้นสอง เปลญวน และสิ่งอำนวยความสะดวกสำหรับการพักผ่อนที่แสนสบายอย่างแท้จริง พื้นที่กว้างที่ชั้นล่างสำหรับบาร์บิคิว และสังสรรค์ (บังกะโลยังอยู่ที่นั่น และนานๆทีผมก็ได้แวะเวียนไปดู และแต่ละครั้งที่ไปเที่ยว ผมได้จำประสบการณ์ต่างๆของช่วงเวลาที่ผมไม่ได้คิดว่าชีวิตจะมีอะไรที่ดีกว่านี้ได้อีกแล้ว) แต่เมื่อวันแรกที่เริ่มเข้าเรียนภาษามาถึง ชีวิตก็พลิกอีกครั้ง … Read more...

อ่านต่อไป...