อย่าเชื่อทุกสิ่งที่คุณอ่าน (ยกเว้นบล็อกนี้)
หนึ่งหรือสองตอนที่แล้วผมพูดถึงการเดินทางด้วยรถทัวร์ในอเมริกาใต้ ผมขึ้นรถจากซานจิลไปคูคูตาราวบ่ายสอง และคาดหวังว่าจะถึงบ้านที่ผมเข้าพักในคูคูตาประมาณสองทุ่ม ฝันไปเหอะ เมื่อคุณดูตารางรถทัวร์ที่พิมพ์แจกในอเมริกาใต้ คุณต้องบวกเข้าไปอีกหนึ่งชั่วโมงในทุกๆสี่ชั่วโมงของการเดินทางตามตารางรถ ทริปของผมที่ควรจะเป็นหกชั่วโมง กลับกลายเป็นการเดินทางที่แสนยาวนาน และผมก็ไม่อาจโยนความผิดให้คนขับได้
ทุกอย่างวุ่นวาย
การเดินทางเริ่มต้นอย่างราบรื่น อากาศดี วิวในชนบทร่มรื่นสบายตา ตกค่ำอุณหภูมิลดลง และในไม่ช้าฝนก็เริ่มตก เฮ้อ นักเดินทางที่น่าสงสาร ผมไม่เคยจำบทเรียนที่จะแพ็คเสื้อแจ็คเก็ตผ้าอุ่นๆและผ้าห่มติดตัวเวลาขึ้นรถทัวร์รอบดึก เมื่อถึงหกโมงเย็นก็เป็นที่แน่ชัดแล้วว่าผมจะไม่มีทางถึงที่หมายในเวลาสองทุ่มอย่างแน่นอน เดาคร่าวๆก็น่าจะราวสี่ทุ่ม เพราะฝนที่ตกลงมายิ่งทำให้รถเคลื่อนตัวได้ช้าลง ในขณะที่เรากำลังขับผ่านหุบเขา สัญญาณมือถือเริ่มขาดๆหายๆ ทันทีที่มีสัญญาณ ผมจึงรีบส่งข้อความให้ปลายทางรับทราบว่าตอนนี้ผมกำลังอยู่ที่ไหนและจะถึงประมาณกี่โมง เฮ้อ ผมช่างไม่ต่างจากเด็กหลงทางในป่าทึบ การเดินทางหนึ่งวันจากโบโกตาไปซานจิลผ่านไปด้วยดี ไม่ยุ่งยากแต่อย่างใด แต่กระนั้น เมื่อถึงสามทุ่มผมก็รู้แล้วว่าการจะถึงคูคูตาก่อนเที่ยงคืนนั้นแทบไม่มีหวัง ฝนตกหนักขึ้น การจราจรทั้งสองฝั่ง… Read more...
อ่านต่อไป...